مطالعه ای بر اثربخشی درمان فراشناختی و شناختی- رفتاری در بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

اختلال افسردگی عمده یا اختلال افسردگی ماژور یا اختلال افسردگی اساسی/تک قطبی (به انگلیسی: Major Depressive Disorder) یک بیماری روانی است که مشخصه های اصلی آن، حالت افسردگی در وضعیت ها و موقعیت های مختلف، عزت نفس پایین و بی علاقگی به انجام فعالیت هایی که به طور معمول، لذت بخش هستند، به مدت دست کم، دو هفته می باشد. درمان فراشناختی (Metacognitive therapy) مبتنی بر مدل کارکرد اجرایی خودتنظیمی (S-REF) پایه گذاری شده است و بیان می کند که ذهن می تواند خود را از افکار و احساسات ناراحت کننده التیام بخشد و درمان کند. ازآنجایی که رفتارهای مقابله ای مانند نشخوار فکری، نگرانی، سرکوب افکار و احساسات ناخوشایند، اجتناب، مصرف الکل، پرخوری و توجه برگردانی باعث ایجاد و حفظ بیماری های روانی می شوند، MCT بر کاهش آن ها تمرکز می کند تا ذهن بتواند خودش را بدون وقفه درمان کند. همچنین درمان شناختی رفتاری (CBT) نوعی روان درمانی است که به افراد کمک می کند یاد بگیرند که چگونه الگوهای فکری مخرب یا مزاحم را که تاثیر منفی بر رفتار و احساسات دارند، شناسایی و تغییر دهند. درمان شناختی رفتاری بر تغییر افکار منفی خودکار تمرکز دارد که می تواند به مشکلات عاطفی، افسردگی و اضطراب منجر شود و آنها را بدتر کند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان فراشناختی (MCT) و درمان شناختی-رفتاری (CBT) در درمان بیماران ایرانی مبتلا به اختلال افسردگی اساسی (MDD) انجام شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر (ANOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر اساس نتایج درصد، همه بیماران در گروه های MCT و CBT در مرحله پس از درمان بهبود قابل توجهی نشان دادند. MCT و CBT در درمان MDD موثرتر از دارو درمانی به تنهایی بودند.

کلیدواژه ها:

رفتار درمانی شناختی ، اختلال افسردگی اساسی ، مدل فراشناختی ، درمان فراشناختی