نگرشی به سیر دگردیسی معماری در مسجد الغدیر تهران

معماری به هر مقصودی که انجام شود، در بستر اثر معماری پدید می آید. این بستر در طول تاریخ به دلیل تغییر اصول و شاخصه های خود دچار دگردیسی می گردد. مسجد الغدیر تهران نوع خاصی از مساجد نوگرای ایران است که می تواند تصویری از دگردیسی معماری را به نمایش بگذارد. لذا پژوهش حاضر با طرح این سوال که «دگردیسی فرمی در مسجد الغدیر تهران چگونه ایجاد شده است؟» به بررسی عوامل و ابعاد دگردیسی های رخ داده در این مسجد می پردازد. در این پژوهش که با رویکردی تحلیلی- توصیفی انجام پذیرفته، نویسندگان برای ابزار تحقیق خود از پرسشنامه محقق ساخته ای استفاده نموده اند که در میان ۱۰ نفر از صاحب نظران و اساتید معماری و شهرسازی توزیع شده است. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون رگرسیون چند متغیره انجام پذیرفته است. یافته ها نشان می دهد که دگردیسی رخ داده در مسجد الغدیر تهران به لحاظ فرمی سبب خلق فضایی شده که علاوه بر کاربری مسجد، دارای انعطاف پذیری فضایی نیز است و به واسطه آن می تواند کاربری های گوناگونی داشته باشد. در این میان الگوبرداری از اصول معماری گذشته بدون توجه به نیاز زمان احداث بنا نقطه ضعف مدل طراحی این مسجد است که نادیده گرفته شده است. در یک جمع بندی کلی، اصول طراحی بکار رفته در این مسجد تا حدودی میان مدرن بودن و سنتی بودن مانده است و هیچ کدام از اصول دگردیسی مطرح شده در این مسجد رعایت نشده است.

کلیدواژه ها:

اصول طراحی ، دگردیسی ، فرم ، مسجد الغدیر تهران ، معماری مساجد.