واکاوی ظرفیت ها و محدودیت های آموزش الکترونیکی در تدریس ادبیات فارسی ابتدایی

آموزش الکترونیکی به عنوان یکی از مهم ترین دستاوردهای فناوری در حوزه آموزش، نقش بسزایی در تحول فرآیند یاددهی و یادگیری داشته است. این شیوه نوین آموزشی که مبتنی بر استفاده از فناوری های اطلاعات و ارتباطات است، امکان دسترسی به منابع متنوع و ایجاد محیط های یادگیری تعاملی را برای فراگیران فراهم کرده است. تدریس ادبیات فارسی در مدارس ابتدایی نیز از این تحول بی بهره نبوده و به واسطه استفاده از ابزارهای الکترونیکی، ظرفیت هایی نوین برای ارتقای کیفیت آموزش فراهم آمده است. ادبیات فارسی به عنوان بخشی مهم از هویت فرهنگی و زبانی کشور، نقشی کلیدی در تقویت مهارت های زبانی، خلاقیت، و درک مفاهیم ادبی فراگیران دارد. بااین حال، تدریس این درس همواره با محدودیت هایی نظیر عدم انگیزه کافی در فراگیران، محدودیت منابع آموزشی، و یکنواختی روش های تدریس مواجه بوده است. آموزش الکترونیکی با بهره گیری از فناوری های چندرسانه ای، امکان ارائه محتوای جذاب تر و خلاقانه تر را فراهم کرده و می تواند محدودیت های سنتی را کاهش دهد. از سوی دیگر، بهره گیری از آموزش الکترونیکی در تدریس ادبیات فارسی نیز با محدودیت هایی همراه است. عدم دسترسی برابر به ابزارهای فناوری، کمبود مهارت های لازم در آموزگاران و فراگیران، و نیاز به زیرساخت های مناسب ازجمله این محدودیت ها هستند. همچنین، تاثیرات این روش بر تعاملات انسانی در کلاس های درس و ارتباط چهره به چهره آموزگار و فراگیر، موضوعی قابل توجه است که نیازمند بررسی دقیق تر می باشد. هدف این مقاله، تحلیل ظرفیت ها و محدودیت های پیش روی آموزش الکترونیکی در تدریس ادبیات فارسی دوره ابتدایی است. بررسی مزایا و محدودیت های این رویکرد می تواند به شناسایی راهکارهایی برای بهبود استفاده از فناوری در آموزش ادبیات فارسی کمک کند.

کلیدواژه ها:

آموزش الکترونیکی ، ادبیات فارسی ، مدارس ابتدایی ، فناوری های آموزشی ، ظرفیت ها ، محدودیت ها.