معیار بازی های مستحب در ادله و احکام مذاهب فقهی و دلالت های تربیتی آنها

بازی به عنوان یک فعالیت اختیاری و غیر جدی که به قصد شادمانی و لذت انجام می شود، بخشی از زندگی انسان است. در میان فقه امامیه و سایر مذاهب، تنوع و تفاوت احکام بازی ها از واجب تا حرام، مورد اتفاق است، اما این که معیار بازی های مستحب در ادله و احکام مذاهب فقهی چیست؟ و دلالت های تربیتی آن ها کدام اند؟ اختلاف و تردید وجود دارد. این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی و با جست وجو و کاوش در آیات و روایات، کتب تفسیری و منابع فقهی تلاش دارد تا ضوابط و قیود بازی های مستحب را شناسایی کند و از این رهگذر، به معیارها و ملاکات کلی آن ها راهی بیابد. سپس دلالت های تربیتی بازی های مستحب را بیان کند. پژوهش حاضر نشان می دهد انواع مختلف بازی در صورتی متصف به استحباب می شوند که موجب تقویت آمادگی برای دفاع از حق یا تقویت برادری بین مسلمانان و صلح و تالیف قلوب بین انسان ها گردد. روحیه استکبار ستیزی را تقویت نماید. انجام آن باعث اضرار به نفس یا غیر و یا ترک واجب و ارتکاب حرام نشود. همچنین براساس این پژوهش در تربیت گاهی لازم است از فعالیت غیر جدی مانند بازی همراه با تشویق و جایزه استفاده کرد مربی باید به بعد روحانی و جسمانی متربی توجه کند و دارای برنامه منظم و هدف مند باشد. برای ارتباط بهتر با متربی همزبان شدن با او و همراهی کردن با او ضروری است.

کلیدواژه ها:

لهو و لعب ، سبق و رمایه ، ملاکات احکام ، بازی های مستحب ، فقه تربیت ، مذاهب فقهی ، دلالت های تربیتی