پلاگیوس و گناهکار بودن نوزادان در اندیشه آگوستین

در اندیشه آگوستین طبیعت انسان بواسطه گناه نخستین بیمار است و این بیماری اراده انسان را نیز دستخوش عدم توانایی برای رستگاری و نیز انجام اعمال خیر کرده است و لذا محتاج به عاملی بیرونی برای تقویت است و آن فیض است. نتیجه این اعتقاد آگوستین این است که در این بین نوزادان بواسطه تولد جسمانی گناهکار هستند. در این بین، پلاگیوس معتقد است که رویکرد آگوستین تالی فاسدهایی را به دنبال دارد که باعث خدشه به لوازم اصول اعتقادی مسیحیت می شود: اولا موجب سلب صفت عدل و قدرت از خدا می شود، درحالی که کتاب مقدس خدا را عادل برمی شمرد و در پی عادل شمردگی انسان است و ثانیا باعث تفسیری ناروا از فیض می شود که سایر ساحت های درونی انسان را به چالش کشیده و به نوعی ناکارآمدی تنزل می دهد. لذا پلاگیوس برای حل این مشکل ابتدا اراده انسان را آزاد و در گام بعدی طبیعت انسان را پاک معرفی کرده و به تبیین آنها می پردازد و با رویکردی آریوسی ابتدا به تبیین فیض می پردازد و با تفسیر آگوستین از پولس به مقابله برمی خیزد و شواهد آگوستین از کتاب مقدس را نیز استعاری می داند و در نتیجه نوزادان را عاری از هرگونه گناه اعلام می کند. در این پژوهش قصد داریم به گونه توصیفی-تحلیلی و با مراجعه به منابع اصیل به بررسی این مسئله بپردازیم.

کلیدواژه ها:

آگوستین ، پلاگیوس ، اراده ، گناه ، فیض ، نوزادان ، مسیح