رابطه نگرش به ازدواج و آسیب های دوران کودکی با میانجی گری خودشکوفایی در دختران مجرد شهر اصفهان

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین آسیب های دوران کودکی، خودشکوفایی و نگرش به ازدواج در دختران مجرد شهر اصفهان انجام شد. یافته ها نشان داد که آسیب های دوران کودکی به طور معناداری بر نگرش به ازدواج تاثیرگذار است و این تاثیر از طریق متغیر میانجی خودشکوفایی تبیین می شود؛ به عبارت دیگر، آسیب های دوران کودکی با کاهش خودشکوفایی همراه است و این کاهش خودشکوفایی به نوبه خود منجر به نگرش بدبینانه تر نسبت به ازدواج می شود. همچنین، نتایج نشان داد که خودشکوفایی با نگرش واقع گرایانه به ازدواج رابطه معکوس دارد، به این معنی که افزایش خودشکوفایی منجر به کاهش نگرش واقع گرایانه می شود. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که تجربیات منفی دوران کودکی می تواند به طور پایدار بر نگرش افراد به ازدواج تاثیر بگذارد؛ بنابراین، مداخلات روانشناختی که به بهبود خودشکوفایی در افرادی که آسیب های دوران کودکی را تجربه کرده اند، کمک می کنند، می توانند به بهبود نگرش آن ها به ازدواج و در نتیجه، انتخاب های بهتر در زندگی زناشویی کمک کنند. همچنین، این پژوهش بر اهمیت توجه به عوامل روانشناختی در فرایند انتخاب همسر و تشکیل خانواده تاکید می کند.

کلیدواژه ها:

نگرش به ازدواج ، آسیب های دوران کودکی ، خودشکوفایی ، دختران مجرد