تحلیلی بر ابزار، سیاست ها و استراتژی های برندسازی شهری

در دهه های اخیر برندسازی شهری به عنوان یکی از رویکردهای اساسی در افزایش توان رقابتی مقاصد مطرح بوده و برخی شهرها از مزایای رقابتی و عناصر منحصر به فرد خود در این راستا استفاده نموده اند. اما برخی شهرها به ویژه در کشورهای کمتر توسعه یافته، در رقابتی سازی مزایای نسبی خود چندان موفق نبوده و نتوانسته اند از پتانسیل های بالقوه خود در راستای بهبود زندگی شهروندان و رقابت با سایر مقاصد بهره کافی ببرند. در این راستا طی پژوهش حاضر به صورت بندی موضوعات مختلف پیرامون برندسازی شهری پرداخته شده است. در این تحقیق ابتدا به تبیین مفاهیم و تعاریف حول موضوعات برندسازی و هویت مقصد پرداختیم و پس از جستاری بر سطوح و مقیاس برندسازی، معیارها و ابزار برندینگ مورد بررسی قرار گرفت. مطابق یافته های این تحقیق، از مهمترین ابزار برندسازی مقاصد، رسانه های اجتماعی و برگزاری رویدادها با موضوعات مختلف می باشد. آثار مورد انتظار از برگزاری رویدادها نیز در ۴ بعد محیطی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی صورت بندی گردیدند. در ارزیابی سیاست های برندینگ شهری به این نتیجه رسیدیم که ۵ هدف "افزایش رقابت پذیری"، "محرک رشد اقتصادی"، "تعریف شخصیت یک مکان" ،"ترویج سرمایه گذاری های داخلی شهرها" و "دستیابی به ارتباطات و تبلیغات" از مهمترین عوامل در تدوین سیاست های برندینگ مقصد می باشند. در این مطالعه ۴ ویژگی "متمایز بودن "، "خاطره انگیز بودن" ،"اصالت" و "تصویر سازی از مکان"، به عنوان ویژگی های برندسازی مقصد برشمرده شدند. در نهایت استراتژی های برندینگ شهری در ۷ راهبرد اصلی "استراتژی تمایز" ،"منحصربه-فرد بودن" ، "شفافیت و هم افزایی"، "مفهوم سازی و همسوسازی"، "استراتژی شهر خلاق"، "استراتژی تجربه شهر" و"استراتژی گردشگری شهر"صورت بندی گردیدند.

کلیدواژه ها:

برندسازی شهری ، هویت شهری ، رقابت پذیری مقصد ، برنامه ریزی شهری