نقش زنان عشایردرتوسعه گردشگری (مطالعه موردی:زنان عشایر بخش رادکان)

جامعه عشایر به شیوه های گوناگونی بر توسعه گردشگری تاثیر میگذارند؛ یکی از مهمترین شیوه های تاثیرگذاری اشتغال زنان در بخش صنایع دستی می باشد. دیگر از موارد کارآفرینی آنان صنعت دامداری است. اشتغال در این بخش ها، نیازمند سرمایه گذاری و هزینه زیاد نیست.هدف پژوهش حاضر ارائه چارچوبی جامع است که در آن به بررسی فرصت ها و محدودیت های زنان عشایر ونقش زنان در توسعه گردشگری شناسایی وبرای درک مفهومی از ویژگی ها، وتبیین عوامل وچگونگی نقش زنان عشایردرتوسعه گردشگری از روش مطالعات کتابخانه ای و اسنادی است بدین منظور برای گردآوری اطلاعات و تلفیق از پژوهش های پیشین استفاده شده واین پژوهش از نظر هدف توصیفی و از نظر نتایج کاربردی است.با توجه به تحلیل های ارائه شده در نتایج به دست آمده مشخص میشود مناطق عشایرنشین ،به عنوان یک میراث فرهنگی عظیم که دارای ویژگیهای منحصر به فرد در زمینه آداب و رسوم محلی، سبک و تنوع زندگی،مسکن بومی،اشعار و موسیقی، زبان محلی و هنجارها و ارزش های این سرزمین است.در این پژوهش نتایج نشان از آن است که زنان عشایر در بخش رادکان دارای دو شیوه زندگی بودند الف- قبل از ورود گردشگری ب- بعد از ورود گردشگری به زندگی آنان .در دوره اول این قشر از جامعه، در زمینه بهداشت،اقتصاد،فرهنگ و آموزش دچار محرومیت گسترده بودند.در دوره دوم این جامعه کوچک کوچ رو با گردشگران تعامل دو سویه و مستقیم و بی واسطه داشتند.در این میان با تبادل فرهنگی ،این قشراز جامعه دچار سیرنزولی آسیب های اجتماعی – فرهنگی شدند. اگرچه میزان بهداشت و آموزش آنها سیر صعودی داشت .زنان قبلا در ایل خود جایگاه اجتماعی قابل توجهی نداشتند و دارای استقلال مالی نبودند و تنها وظیفه آنان تولد و پرورش کودک و خانه داری بوداما پس از تعامل با گردشگران نحوه زندگی آنان به طور چشم گیری دگرگون شد.

کلیدواژه ها:

زنان عشایر ، فرصت ها و محدودیت ها ، فرهنگ ، گردشگری