گردشگری ۲۰۳۰ و کمک به اهداف توسعه پایدار: دیدگاه بررسی گردشگری

صنعت گردشگری یکی از بزرگ ترین صنعت های جهان است که ۱۰ درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی را تشکیل می دهد و ۲۵ درصد از مشاغل جدید قبل از همه گیری را به خود اختصاص داده است. گردشگری به عنوان یک نیروی محرکه اقتصاد جهانی سابقه طولانی در کمک به توسعه پایدار جهانی دارد. مدیریت و بازاریابی جهانی گردشگری در حال تکامل است و بنابراین باید از استراتژی های گردشگری پایدار هوشمند با استفاده از مدیریت گردشگری مبتنی بر شواهد و دانش بازاریابی برای تسهیل انتشار بهترین شیوه ها در مدیریت و بازاریابی گردشگری استفاده شود. علیرغم توجه چشمگیر دانشگاهیان و دست اندرکاران گردشگری به توسعه گردشگری پایدار در سال های اخیر، در ادبیات گردشگری در ارتباط دادن این مفهوم به نظریه پارادایم اصلی آن، یعنی توسعه پایدار، شکست مداومی وجود داشته است. در نتیجه، کاربرد توسعه پایدار در حوزه خاص گردشگری به ندرت مورد تردید قرار می گیرد. این مقاله به این حذف در ادبیات می پردازد. با بررسی تئوری توسعه و مفهوم پایداری، مدلی از توسعه پایدار را پیشنهاد می کند که اصول گردشگری پایدار با آن مقایسه می شود. استدلال می شود که توسعه گردشگری در نظریه نوسازی اولیه گنجانده شده است در حالی که اصول گردشگری پایدار به ویژگی های تولید و مصرف گردشگری می پردازد. در نتیجه تفاوت های معناداری بین مفاهیم گردشگری پایدار و توسعه پایدار آشکار می شود که نشان می دهد نمی توان اصول و اهداف توسعه پایدار را به بستر خاص گردشگری منتقل کرد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، حکومت ، اهداف توسعه پایداری ، نقش زنان