معرفی مقیاس آمادگی روانی پس از آسیب جدی در ورزش

تمرکز اصلی پژوهش ها در مورد آسیب های ورزشی، بر روی عوامل جسمانی بوده و این در حالی است که وقتی یک ورزشکار دچار آسیب ورزشی می شود، این آسیب می تواند بر روی آن ورزشکار تاثیرات روانی- اجتماعی نیز داشته باشد. اخیرا مشخص شده است که آمادگی جسمانی و روانی برای بازگشت به ورزش پس از آسیب، همیشه باهم منطبق نیستند. این بدان معناست که ورزشکاران زمانی که از نظر جسمی آماده بوده اما از نظر روانی آماده نیستند، ممکن است به تمرینات و مسابقات برگردند. بسیاری از ورزشکاران، به سطح فعالیت قبل از مصدومیت خود بازنمی گردند و حتی کمتر پیش می آید که به مسابقه و تمرین بازگردند. همچنین، مشخص شده است که احتمال بازگشت ورزشکاران رقابتی به سطح عملکرد قبل از آسیب، کمتر از ورزشکاران تفریحی می باشد. با توجه به این موارد، در پژوهش حاضر سعی گردیده تا با بررسی پیشینه و ادبیات موجود در خصوص آمادگی روانی پس از آسیب های ورزشی جدی، به ساخت و معرفی مقیاسی مناسب جهت سنجش میزان آمادگی روانی ورزشکاران به ورزش پس از آسیب جدی پرداخته شود. روش پژوهش از نوع پیمایشی بود که داده های آن به صورت میدانی جمع آوری گردیده است. جامعه ی آماری پژوهش، شامل کلیه ی ورزشکاران رشته ی پرورش اندام در شهر مشهد بود که با استفاده از روش ۱۰ برابری تعداد گویه های ابزار پژوهش (مجموعا ۲۱ گویه)، تعداد ۲۱۰ نفر از این افراد، به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها، از پرسشنامه ی محقق ساخته برگرفته از پژوهش های گومز- پیکه راس و همکاران (۲۰۲۰) و وبستر و همکاران (۲۰۰۸) استفاده شد. روایی ابزار از طریق نظر متخصصان و تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی و پایایی آن با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ مورد تائید قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که بین نمره ی میانگین آمادگی روانی پس از آسیب جدی در ورزش و مولفه های آن با میانگین فرضی، تفاوت معناداری وجود دارد و همچنین، مشخص شد که بین مولفه های آمادگی روانی پس از آسیب جدی در ورزش از دیدگاه شرکت کنندگان اولویت معناداری برقرار است که بدین ترتیب مهم ترین اولویت مولفه های آمادگی روانی پس از آسیب جدی مربوط به مولفه ی "میزان آمادگی پس از آسیب" بوده و مولفه های "اعتماد نسبت به عملکرد"، "ارزیابی خطر" و "هیجانات"، در اولویت های دوم تا چهارم قرار دارند. با توجه به یافته ها می توان بیان داشت که هرچه سطح آمادگی روانی پس از آسیب جدی در ورزشکاران بالاتر باشد، بازگشت مجدد آنان به ورزش و دستیابی به عملکرد قبل از آسیب با موفقیت بهتری اتفاق خواهد افتاد. همچنین، مشخص می شود که ابزار معرفی شده در این پژوهش می تواند به عنوان یک ابزار کاربردی و مناسب توسط روانشناسان و متخصصان علوم ورزشی استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

آمادگی روانی پس از آسیب ، ارزیابی خطر ، پرورش اندام و بدن سازی