تحلیل مجال سازگاری مبتنی بر حصول رضایت حرارتی در خانه های تاریخی اصفهان (نمونه ی موردی: دوره قاجار: خانه های کیانپور و بلقیس)

مقاله حاضر در پی آن است تا ضمن تحلیل نمونه ای از خانه های تاریخی شهر اصفهان، به بررسی نقش مجال های سازگاری همسو با غیرفعال نبودن کاربران در کنترل شرایط محیطی پرداخته و تاثیر این عامل بر میانگین دیدگاه حرارتی کاربران را ارزیابی نماید. روش این پژوهش با توجه به ماهیت آن روشی ترکیبی از راهبردهای تجربی، پژوهش موردی و شبیه سازی است. جامعه آماری بصورت هدفمند از خانه های دوران قاجار اصفهان و خانه های کیانپور و بلقیس به عنوان نمونه موردی بصورت تصادفی انتخاب شده است. در ابتدا با مطالعات کتابخانه ای و اسنادی به تعریف مقوله آسایش حرارتی و راهکارهای مبتنی بر افزایش سازگاری حرارتی کاربران پرداخته شده که در این راستا راهکارهای طراحی اقلیم گرم و خشک و ویژگی های معماری مسکن دوران قاجار در راستای افزایش مجال سازگاری تبیین گردیده است. نتایج نشان می دهد بهره گیری از راهکارهای معماری که منجر به افزایش مجال سازگاری می گردد توسط کاربر می تواند در میانگین دیدگاه حرارتی و تخمین درصد نارضایتی بعنوان متغیری وابسته به pmv تاثیرگذار باشد. نکته حائز اهمیت آنکه این تفاوت موثر در شبیه سازی انجام شده صرفا تاثیر بهره گیری از تهویه ترکیبی(افزایش مجال سازگاری) و تهویه طبیعی(عدم استفاده از افزایش مجال سازگاری) را نشان می دهد و چنانچه سایر راهکارهای همسو با افزایش مجال سازگاری که در این پژوهش به واکاوی آنها پرداخته شده است در طراحی لحاظ گردد و مورد استفاده کاربران قرار گیرد، سازگاری حرارتی را افزایش و درصد رضایتی کاربران جهت حصول آسایش حرارتی را افزایش خواهد داد.

کلیدواژه ها:

آسایش حرارتی ، مجال سازگاری ، تخمین میانگین رای حرارتی ، خانه های تاریخی دوره قاجار ، اصفهان