مطالعه ، بررسی و رویکردهای ضروری جهت ساماندهی و احیاء بافت تاریخی محله عالیقاپوی اردبیل

بافتهای تاریخی هویت و سرمایه شهرها می باشند و تمامی اجزاء آنها در ارتباط تنگاتنگ با یکدیگر عمل می کنند، در گذشته ، معماران با توجه به اقلیم ، فرهنگ و نیازهای جامعه به درستی توانسته بودند، با برنامه ریزی دقیق کاربری اراضی شهری ، خواسته های شهروندان را پاسخ دهند، باید تدابیری اتخاذ شود تا از عرصه های شناسایی شده به منظور بهبود شرایط کالبدی و اجتماعی بافت بهره بر داری شود. ساختار فضایی شهر اردبیل در هر دوره دارای ویژگی های خاصی است که حاکی از ماهیت دینی فرهنگی و جایگاه آن در نظام حکومتی است . هر اثر تاریخی علاوه بر وحدت شکل خود در محیط موجود اطراف آن جای گرفته است بنابراین محیط یک بنا غیر قابل تفکیک از آن خواهد بود. یک اثر تاریخی شامل ساخته های معماری منفرد نمی شود بلکه فضای شهری و مناظری را که شاهد گویایی از یک قوم و یا فرهنگ است را نیز شامل می شود. محله شیخ صفی (عالی قاپو)، به عنوان محله ای جهت بازخوانی هویت تاریخی -مذهبی شهر اردبیل با توجه به زمینه و بستر بقعه شیخ صفی الدین اردبیلی متجلی شده است . این محله بر مبنای ارزش های توامان شان جهانی و قرابت محلی در روندی تاریخی در قالب نقش و جایگاه اصیل خود به عنوان کانون و قلب تپنده شهر حیات دوباره یافته است . زندگی اهالی این محله با حیات بقعه شیخ صفی در هم آمیخته و بقعه بخشی از زندگی شبانه و روزانه مردم است . اهالی ، شهروندان این محله را نماد تاریخی و هویتی اردبیل دانسته لذا این محله نقش خود را در جایگاه برند این شهر بیش از پیش مستحکم می سازد و ساماندهی و احیاء این محله بر اساس سیاستهای صحیح و اصولی مدیریت شهری در جهت معارصرسازی و تکیه بر ارزشها و حیات تاریخی محله یک رویکرد و امر ضروری و اجتناب ناپذیر می باشد.

کلیدواژه ها:

هویت ، ساختار فضایی ، بازخوانی ، احیاء ، ساماندهی ، معاصرسازی