بازتعریف حیاط خانه های سنتی در مجتمع های مسکونی معاصر به منظور ارتقاء حس تعلق ساکنین

از میان فضاهای پیرامون، خانه بلافصل ترین فضای مرتبط با آدمیست ؛ اولین فضایی که احساس تعلق فضایی را در آن تجربه می کند. حس تعلق به جهت تاثیر بسزایی که در ارتباط هر چه بیشتر مصرف کنندگان با تولیدات معماری دارد حائز اهمیت گشته و به معنای پیوندی محکم و عاملی تاثیرگذار میان مردم و مکان با اجزاء تشکیل دهنده آن است . با توجه به محدودیت فضای داخلی واحدهای مسکونی معاصر و سابقه ی سنتی حضور حیاط در زندگی ایرانی ، فضای باز مجالی برای گسترش عملکرد فضای داخلی و رابطه ی آن با فضای بیرون است . بنابراین بازنگری و شناخت وضع موجود فضای باز، زمینه ساز طراحی آگاهانه تر فضاهای باز مسکونی در آینده است . با توجه به مسئله مطرح شده، هدف از انجام این مقاله ، بازتعریف حیاط خانه های سنتی در مجتمع های مسکونی معاصر می باشد تا بتوان حس تعلق ساکنین را ارتقاء بخشید. روش تحقیق مورد استفاده در این مقاله توصیفی -تحلیلی است که با بهره گیری از مطالعات کتابخانه ای انجام گرفته است . نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهد که یکی از فاکتورهای مهم در خانه های سنتی که تاثیر زیادی بر آرامش و حس تعلق ساکنین داشته است ، حیاط می باشد که در مجتمع های مسکونی امروزی ، فضاهای باز به حداقل رسیده است . از این رو، بایستی راهکارهای مطلوبی به منظور بازتعریف حیاط ارائه داد که از جمله این راهکارها می توان به طراحی استاندارد فضاهای باز و نیمه باز همچون تراس ها، حیاط های عمودی و محوطه باز در مجتمع های مسکونی اشاره نمود.

کلیدواژه ها:

حیاط ، خانه های سنتی ، مجتمع مسکونی ، حس تعلق