بررسی نقش شهرهای هوشمند در کاهش اثرات زیست محیط شهری (مطالعه موردی شهر تهران)

امروزه به منظور ارتقای سطح کیفیت زندگی شهروندان و پاسخگویی به نیازهای رو به تزاید آنان در زمینه هایی همچون حمل و نقل پاک، فضاهای مطلوب شهری ، محیط زیست مناسب باید از رویکردهای نوین همچون شهرهای پایدار، شهرهای هوشمند شهرهای تاب آور بهره گرفت . این مقاله به بررسی نقش شهرهای هوشمند در کاهش آثار زیست محیطی در مناطق شهری ، به ویژه در شهر تهران می پردازد. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی - نظری و از نظر روش، توصیفی - تحلیلی است .اطلاعات و داده های موردنیاز از طریق روش کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است . در این پژوهش از روش DANP برای شاخص های پژوهش استفاده شده است . با توجه به چالش های زیست محیطی نظیر آلودگی هوا، مدیریت منابع آب و تولید زباله ، فناوری های هوشمند به عنوان راهحلی موثر در بهینه سازی مصرف منابع و ایجاد زیست محیطی پایدار معرفی می شوند. این تحقیق به تجزیه و تحلیل چندین مولفه کلیدی از جمله سیستم های مدیریت هوشمند ترافیک ، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، و اینترنت اشیا (IoT) می پردازد که به بهبود کیفیت زندگی و کاهش اثرات منفی زیست محیطی کمک می کند. بررسی دادهها و نظرسنجی های انجام شده نشان می دهد که اجرای فناوری های هوشمند در تهران می تواند به طور قابل توجهی به کاهش آلودگی ، بهینه سازی مصرف انرژی و بهبود کیفیت هوا کمک کند. نتایج این مطالعه نشان می دهد که در صورت اجرای مناسب این فناوری ها و همکاری بین بخش های مختلف ، تهران می تواند به سمت شهری هوشمند و پایدار پیش برود و در عین حال به بهبود شرایط زیست محیطی آن کمک کند. . در این پژوهش ۴ بعد شامل نیرو محرکه ، فشار، وضعیت و تاثیر می باشد و شامل ۱۳ تا زیر معیار است . نتایج این پژوهش نشان می دهد که معیارهای موانع پشتیبانی ، موانع زیرساختی و موانع اقتصادی به علت D-R مثبت جزء معیارهای تاثیرگذار هستند همچنین معیارهای موانع فرهنگی ، موانع آموزشی و اطلاع رسانی و موانع سیاست گذاری و برنامه ریزی به علت D-R منفی جزء عوامل تاثیرپذیر هستند.

کلیدواژه ها:

شهرهای هوشمند ، زیست محیط شهری ، شهر تهران ، روش DANP