بررسی تناسب میان معماری و ادبیات بر اساس اصل حس مکان و پدیدارشناسی شولتز، مطالعه موردی : ایوان مدائن شاهنامه

معماری ایرانی ، با ویژگی هایی چون توجه به مقیاس انسانی ، استفاده از مصالح بومی ، هماهنگی با شرایط اقلیمی و محیطی و تلفیق عناصر کالبدی و نمادین ، زمینه ساز خلق حس مکان در مخاطب است . این ویژگی ها موجب می شوند تا افراد بتوانند با محیط پیرامون خود ارتباط برقرار کرده و تجربه های شخصی و ماندگار از آن داشته باشند.شاهنامه ، به عنوان حماسه ملی ایران، با ویژگی هایی چون داستانپردازی پیچیده، تصویرسازی غنی و توجه به جزئیات، سبب ایجاد حس مکان در ذهن مخاطب می شود. این ویژگی ها موجب می گردد تا خواننده بتواند خود را در بطن داستانها قرار داده و تجربه شخصی و عمیقی از محیط های مختلف داستانی داشته باشد.در مجموع می توان گفت که معماری ایرانی و حماسه ملی ایران، یعنی شاهنامه ، با ویژگی های مشترکی چون ایجاد تجربه مستقیم ، توجه به جزئیات و تلفیق عناصر کالبدی و نمادین ، زمینه ساز خلق حس مکان در مخاطبان خود هستند. این مشابهت ها نشان می دهد که این دو حوزه هنری - فرهنگی می توانند به صورت مکمل با هم عمل کرده و در جهت تقویت حس تعلق و هویت فرهنگی ایرانیان نقش ایفا کنند.در این پژوهش ، روش مطالعه توصیفی - تحلیلی است که به بررسی ارتباط میان معماری سنتی ایرانی و حماسه ملی ایران، یعنی شاهنامه ، از دیدگاه حس مکان و پدیدارشناسی شولتز پرداخته می شود . این دو عرصه هنری - فرهنگی ، به رغم تفاوت ظاهری ، دارای ویژگی های مشترکی هستند که در زمینه خلق حس مکان و ایجاد تجربه متعالی برای مخاطب نمود پیدا می کنند.

کلیدواژه ها:

معماری ، ادبیات ، پدیدارشناسی ، حس مکان ، فضاسازی ، شاهنامه فردوسی