بررسی رابطه سلامت معنوی و چندبعدی و خودناتوان سازی تحصیلی، با خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان متوسطه شهرستان تبریز

هدف این پژوهش بررسی رابطه علی بین متغیرهای خودناتوان سازی تحصیلی، سلامت معنوی و مسئولیت پذیری با خودکارآمدی تحصیلی بود. این پژوهش از نظر هدف و ماهیت بنیادی و از نظر کنترل محقق بر متغیرهای تحقیق غیر آزمایشی و از نظر استراتژی و مسیر اجرا ماتریس همبستگی از نوع معادلات ساختاری بود و جامعه آماری آن همه دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان تبریز در سال تحصیلی ۱۴۰۴-۱۴۰۳ به تعداد ۳۶۲۹ نفر بودند. از میان آنان ۳۴۸ نفر با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری پرسشنامه های خودناتوان سازی تحصیلی (جونز و رودوالت، ۱۹۸۲)، سلامت معنوی (پولوتزین و الیسون، ۱۹۸۲)، مسئولیت پذیری (احمدی آخورمه و همکاران، ۱۳۹۲) و خودکارآمدی تحصیلی (جینکز و مورگان، ۱۹۹۹) بودند. که پایایی این پرسشنامه ها به روش آلفای کرونباخ به شرح زیر می باشد، پایایی متغیرهای خودناتوان سازی تحصیلی ۸۳۸/۰، سلامت معنوی ۱۵۹/۰، مسئولیت پذیری ۱۰۹/۰ و خودکارآمدی تحصیلی ۷۳۷/۰ می باشد. داده ها با روش معادلات ساختاری از نوع تحلیل مسیر با نرم افزار لیزرل تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که خودناتوان سازی تحصیلی بر سلامت معنوی، خودکارآمدی تحصیلی و مسئولیت پذیری دانش آموزان تاثیر مستقیم منفی و معنادار داشت. سلامت معنوی بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان تاثیر مستقیم مثبت و معنادار داشت. مسئولیت پذیری بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان تاثیر مستقیم مثبت و معنادار داشت. خودناتوان سازی تحصیلی از طریق سلامت معنوی بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان تاثیر غیرمستقیم منفی و معنادار داشت. خودناتوان سازی تحصیلی از طریق مسئولیت پذیری بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان تاثیر غیرمستقیم منفی و معنادار داشت. خودناتوان سازی تحصیلی از طریق سلامت معنوی و مسئولیت پذیری بر خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان تاثیر غیرمستقیم منفی و معنادار داشت (۰۵/۰>p). با توجه به یافته های این پژوهش پیشنهاد می شود که برای بهبود خودکارآمدی تحصیلی دانش آموزان، میزان خودناتوان سازی تحصیلی آنان را کاهش و میزان سلامت معنوی و مسئولیت پذیری آنان را افزایش داد.

کلیدواژه ها:

خودناتوان سازی تحصیلی ، سلامت معنوی ، مسئولیت پذیری ، خودکارآمدی تحصیلی ، دانش آموزان.