بررسی تطبیقی روش های تدریس کلاسیک و نوین از دیدگاه آموزگاران مقطع ابتدایی

آموزش به عنوان یکی از ارکان اصلی توسعه پایدار، نقش مهمی در شکل گیری شخصیت، پرورش خلاقیت و انتقال ارزش ها به نسل های آینده ایفا می کند. در این میان، روش های تدریس به عنوان یکی از عناصر کلیدی فرآیند یاددهی و یادگیری همواره مورد توجه پژوهشگران و سیاست گذاران آموزشی بوده است. روش تدریس به مجموعه ای از شیوه ها و رویکردهایی اطلاق می شود که آموزگاران برای انتقال دانش، تقویت مهارت ها و شکل دهی به نگرش های فراگیران به کار می گیرند. در دهه های اخیر، تحول در نیازهای جوامع و پیشرفت فناوری، ضرورت بازنگری در روش های تدریس را دوچندان کرده است. روش های تدریس کلاسیک که معمولا بر انتقال یک طرفه اطلاعات از سوی آموزگار به فراگیر تمرکز دارند، با چالش هایی همچون کاهش مشارکت فراگیران، محدودیت در پرورش تفکر انتقادی و عدم انعطاف پذیری در پاسخگویی به نیازهای متنوع یادگیری مواجه شده اند. در مقابل، روش های تدریس نوین که بر تعامل دوطرفه، یادگیری فعال و توجه به تفاوت های فردی تاکید دارند، به عنوان جایگزینی برای روش های کلاسیک معرفی شده اند. این روش ها تلاش می کنند تا با بهره گیری از فناوری های نوین، شیوه های مبتنی بر مشارکت و یادگیری تجربی، محیطی غنی تر و کارآمدتر برای یادگیری ایجاد کنند. با توجه به اهمیت این موضوع، دیدگاه آموزگاران که به طور مستقیم با فراگیران در تعامل هستند، می تواند نقش بسزایی در ارزیابی اثربخشی این روش ها داشته باشد. آموزگاران به عنوان مجریان اصلی فرآیند آموزش، تجربه و شناخت عمیقی از نقاط قوت و ضعف هر یک از این روش ها دارند. از این رو، پژوهش حاضر با هدف بررسی تطبیقی روش های تدریس کلاسیک و نوین از دیدگاه آموزگاران مقطع ابتدایی انجام شده است. این مطالعه می کوشد تا با تکیه بر دیدگاه های آموزگاران، نقاط قوت و ضعف هر یک از این رویکردها را شناسایی کرده و راهکارهایی برای بهبود فرآیند آموزش ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

مقایسه تطبیقی ، روش های تدریس ، روش تدریس کلاسیک ، روش تدریس نوین ، آموزگاران ، مقطع ابتدایی.