اثر درمان متمرکز بر شفقت بر ناسازگاری اولیه و خودتمایزیافتگی زنان افسرده

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر طرحواره های ناسازگار اولیه و خودتمایزیافتگیزنان تحت درمان دارویی مبتلا به افسردگی بود. پژوهش، از نوع آزمایشی میدانی و طرح پژوهش، پیش آزمون- پسآزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل تمامی بیماران زن مبتلا به اختلال افسردگی است که از بینکلیه مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی شهر اهواز، چهار مرکز به طور تصادفی انتخاب گردید و ۴۰ نفر به صورتتصادفی در گروه آزمایشی ( ۲۰ نفر) و گروه گواه ( ۲۰ نفر) به صورت تصادفی ساده گمارده شدند. ابزارهای پژوهششامل سیاهه افسردگی بک ۲۰۰۰ ، پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ ۱۹۹۸ و پرسشنامه تمایز یافتگیاسکورون و فریدلندر ۲۰۰۳ بود. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره (مانکووا) و تحلیل کوواریانس یکمتغیره (آنکووا) بررسی شدند. نتایج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت بر تمامی متغیرهای وابسته به طور معنیداری موثر بوده است. پیشنهاد می شود روان درمانگران از درمان متمرکز بر شفقت در جلسات مربوط به افراد افسرده استفاده نمایند P<۰/۰۵.

کلیدواژه ها:

درمان متمرکز بر شفقت ، طرحواره های ناسازگار اول یه ، خودتمایز یافتگی ، افسردگی