اثر انتقال قرارداد بر شرط داوری

نهاد داوری دارای ماهیت ویژه ای است که وجود آن منوط به تراضی و توافق طرفین قرارداد در قالب شرط داوری یاموافقت نامه مستقل داوری است و یکی از چالش ها و ابهامات مهم در عرصه حقوق داوری، وضعیت شرط داوری در صورتانتقال قرارداد اصلی است. بررسی امکان و قابلیت انتقال شرط داوری به انتقال گیرنده در صورت انتقال ارادی، تبعی و قهریقرارداد اصلی، محل بحث پژوهش حاضر است و در این زمینه دیدگاه های متفاوتی ارائه شده است. قانون گذار در بند دومماده ۴۸۱ قانون آیین دادرسی دادگاهی عمومی انقلاب در امور مدنی مصوب ۱۳۷۹، فوت یا حجر یکی از طرفین را از مواردزوال داوری برشمرده است. درنتیجه انتقال قهری قرارداده سبب انتقال شرط داوری مندرج در آن به انتقال گیرنده نمی شود،بااین وجود نسبت به ماده مذکور نظریه های موافق و مخالفی دیده می شود. در خصوص سرنوشت شرط داوری در صورتانتقال ارادی و تبعی قرارداد اصلی، حکم صریحی در قانون ملاحظه نمی گردد و در بین حقوقدانان در این خصوص تشتتآراء بیشتری نسبت به انتقال قهری قرارداد مشاهده می شود. نتیجه حاصل از این پژوهش موبد عدم امکان انتقال قهریشرط داوری به انتقال گیرنده است. اما در خصوص انتقال ارادی و تبعی قراردد اصلی, به نظر می رسد که علی الاصول شرطداوری نیز به همراه تمام حقوق و تعهدات قراردادی به انتقال گیرنده منتقل می شود مگر آن که در زمان انتقال قرارداد،خلاف آن توافق صریح یا ضمنی صورت گرفته باشد و یا اوضاع واحوال دلالت بر عدم انتقال شرط داوری به انتقال گیرندهداشته باشد. در موارد شک و تردید نیز به نظر میرسد که باید حکم به عدم انتقال شرط داوری به انتقال گیرنده داده شود.

کلیدواژه ها:

انتقال قرارداد ، شرط داوری ، انتقال ارادی ، انتقال تبعی ، انتقال قهری