شگرد باورپذیری در حکایات عطار در مقایسه با داستانهای مارکز

شگردباورپذیری اولین شرط روایت در ادبیات داستانی است. رئالیسم جادویی از آنجا که شیوه ای روایی برای نقل حوادث جادویی، خارق عادت، فراواقعی، غلوآمیز و شگفت است، طبیعی است که برترین شگرد آن، باورپذیری یا منطق روایت باشد. تذکره نگاران صوفی، به ویژه عطار، برای باورپذیر جلوه دادن کرامات و خوارق عادات منقول از مشایخ خویش تلاشهایی کرده اند. در این نوشتار، نخست وجوه مختلف به کارگیری این شگرد در متون تذکره ای تصوف، به خصوص حکایات برترین حکایت پرداز تصوف یعنی عطار نیشابوری در تذکرهالاولیا، بررسی می شود. عطار شیوههای خاصی برای باورپذیری حکایات داشت که استخراج و برشمردن برخی از آن ها از دستاوردهای این پژوهش است. در مرحله دوم، مقایسه روشهای مختلف عطار و مارکز، برترین نویسنده رئالیسم جادویی، در به کار بستن شگرد باورپذیری انجام شده است که به نویسنده و پژوهشگر برای بومی سازی این شگرد در ادبیات داستانی بسیار کمک می کند.

کلیدواژه های شگرد باورپذیری در حکایات عطار در مقایسه با داستانهای مارکز:

''Anecdote'' ، ''Story'' ، ''Attar'' ، ''Marquez'' ، ''plausibility device'' ، حکایت ، داستان ، عطار ، مارکز ، شگرد باورپذیری