جریان شعر رئالیسم سوسیالیستی افغانستان احمدشاه احمدزی

شعر رئالیسم سوسیالیستی، یکی از جریان های مهم ادبی افغانستان در چند دهه اخیر است که دردهه سی و چهل خورشیدی در افغانستان رواج پیدا کرده است. زمان اوج آن سال های اواخر ۵۰ و اوایل ۶۰ ش است. شاعران این جریان غالبا نوگرا هستند و بیشتر در قالب شعرنو و سپید و پس از آن در قالب چهارپاره شعر سروده اند؛ اگرچه در بین آنها شاعرانی هم هستند که همچنان به سرودن شعر در قالب های کلاسیک ادامه داده اند. در مجموع شعر شاعران این جریان به لحاظ محتوا، اصلاح طلبانه، اجتماعی و گاه تبلیغی و شعاری است و به لحاظ عناصر شعری متوسط است. شاعران برجسته این جریان عبارتند از محمدحسن «بارق شفیعی»، اسدالله حبیب، عبدالله نایبی، سلیمان لایق و دستگیر پنجشیری. این جریان به دو دوره قبل و بعد از۷ ثور۱۳۵۷ش قابل تقسیم است. اشعار دوره قبل از۷ ثور۱۳۵۷ش از لحاظ محتوا، دارای دو رویکرد اصلی«بیان اوضاع نامناسب اقتصادی و اجتماعی» و «تبلیغ حکومت سوسیالیستی» است و اشعار بعد از ۷ ثور تا فروپاشی دولت کمونیستی(۱۳۷۱ش)، مضامین نسبتا متفاوتی دارد که مهم ترین آنها عبارتند از: تبلیغ و دفاع از حکومت سیاسی، سرودن اشعار مناسبتی، توجه به جایگاه زنان، چرخش به سوی اصلاح و سرخوردگی و ندامت.

کلیدواژه ها:

Study of currents of poetry ، Afghan contemporary poems ، socialist realism in literature ، criticism of Afghan poems ، جریان شناسی شعر ، شعر معاصر افغانستان ، رئالیسم سوسیالیستی در ادبیات ، نقد شعر افغانستان