افزایش زنده مانی در لوسمی لنفوبلاستیک حاد تحت درمان با متوترکسات به واسطه DR۵ و کاسپاز-۸ در شرایط هیپرگلیسمی

زمینه و هدف: نظر به مقاومت دارویی شیمی درمانی در مبتلایان به دیابت و شیوع بیماری لوسمی لنفوبلاستیک حاد در آن ها، هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر هیپرگلوکز بر بیان ژن های DR۵ و Caspase-۸ در سلول های لنفوبلاستیک (NALM-۶) و ارتباط آن به پاسخ سلول ها نسبت به متوترکسات است. روش تحقیق: در این مطالعه تجربی ابتدا سلول­های NALM-۶ در چهار گروه کنترل (C)، سلول های تیمار شده با متوترکسات (C+M)، سلول­های تیمار شده در محیط با غلظت گلوکز بالا (G)، سلول های تیمارشده در محیط با غلظت گلوکز بالا و متوترکسات (G+M) در محیط RPMI ۱۶۴۰ و FBS ۱۰% حاوی آنتی بیوتیک کشت داده شد. میزان حیات سلول های تیمار شده با متوترکسات، به روش MTT بررسی و سپس با روش RT- qPCR بیان نسبی ژن­ های DR۵ وCaspase-۸ اندازه گیری گردید. یافته ها: گروه M درمقایسه با گروه C ۵۰% زنده مانی و گروه G+M در مقایسه با گروه کنترل ۵۸% زنده مانی داشتند. بیان ژنDR۵ در گروه G+M در مقایسه با گروه G تفاوت معنی داری نداشت (۰۵/۰P) و در گروه G در مقایسه با گروه سلول های تیمار شده (۰۰۱/۰>P) به طور معنی داری پایین تر بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد میزان زنده مانی سلول های (NALM-۶) در غلظت بالای گلوکز بعد از تیمار با متوترکسات، بیش از حالت مشابه در گروه کنترل بوده که بیانگر اثر مقاومت زایی گلوکز بر درمان با دارو است.

کلیدواژه ها:

Acute Lymphoblastic Leukemia ، Caspase-۸ ، Diabetes ، DR۵ ، Methotrexate ، لوسمی لنفوبلاستیک حاد ، Caspase-۸ ، دیابت ، DR۵ ، متوترکسات