رابطه بین سبک های دلبستگی و پریشانی روانشناختی با نقش میانجی خودکارآمدی و تاب آوری در زنان مبتلا به سرطان پستان

هدف مطالعه حاضر، بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی و پریشانی روانشناختی با نقش واسطه ای خودکارآمدی و تاب آوری در زنان مبتلا به سرطان پستان بود. پژوهش حاضر، توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری کلیه زنان مبتلا به سرطان پستان با پرونده فعال در بخش انکولوژی بیمارستان امام خمینی (ره) و امام حسین (ع) تهران در سال ۱۴۰۲ بودند. حجم نمونه بر اساس مدل کلاین (۲۰۲۳) و با روش نمونه گیری در دسترس ۲۵۰ نفر انتخاب شد. ابزار گردآوری داده های پژوهش شامل مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس(DASS)، مقیاس تجدیدنظر شده سبک های دلبستگی بزرگسالان(RAAS)، مقیاس تاب آوری(RISC) و مقیاس خودکارآمدی عمومی(GSES) بود. تحلیل آماری داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و AMOS نسخه ۲۸ انجام گرفت. یافتههای پژوهش نشان داد که سبک های دلبستگی(ایمن و ناایمن اجتنابی) بر پریشانی روانشناختی اثر مستقیم و معنادار دارد. خودکارآمدی دارای اثر مستقیم و معنادار بود و توانست در رابطه بین سبک های دلبستگی(ایمن و دوسوگرا) با پریشانی روانشناختی نقش میانجی معنادار ایفا کند. تاب آوری دارای اثر مستقیم و معنادار بود و توانست در رابطه بین سبک های دلبستگی(ایمن و دوسوگرا) با پریشانی روانشناختی نقش میانجی معنادار ایفا کند. می توان نتیجهگیری کرد که با توجه به نقش میانجی معنادار خودکارآمدی و تاب آوری، می-توان با به کارگیری مداخلات موثر همانند مداخلات دلبستگی محور مانند درمان هیجان مدار از بروز پریشانی روانشناختی در زنان مبتلا به سرطان پستان کاست.

کلیدواژه ها:

پریشانی روانشناختی ، تاب آوری ، خودکارآمدی ، سبک های دلبستگی ، سرطان پستان