بررسی تعاملات و روابط عاطفی میان اعضای خانواده در دوران کرونا ( مورد مطالعه: شهر تهران)

این پژوهش با هدف بررسی تعاملات و روابط عاطفی میان اعضای خانواده در دوران کرونا انجام شده است. جامعه آماری شامل تمامی افراد مبتلا به بیماری کوید ۱۹ در شهر تهران در سال ۱۴۰۰ بود که به دلیل محدودیت در دسترسی به نمونه ها، از طریق روش نمونه گیری در دسترس، تعداد ۱۰۰ نمونه از افراد مبتلا به بیماری کرونا به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. روش تحقیق از بعد هدف، از نوع کاربردی و از نظر شیوه گردآوری اطلاعات از نوع پیمایشی بود. ابزار اندازه گیری برای سنجش تعاملات و روابط عاطفی، پرسشنامه عملکرد خانواده بر اساس الگوی مک مستر بود. نتایج تحلیل نشان داد؛ میزان تعاملات و روابط عاطفی بین اعضای خانواده و فرد مبتلا، بالاتر از حد متوسط بوده است. همچنین بین میزان تعاملات اعضای خانواده با فرد بیمار و روابط عاطفی میان آنان، ارتباط معناداری وجود دارد. بین مولفه های تعاملات خانوادگی مانند حل مشکل، نقش ها، ارتباط و کنترل رفتار با روابط عاطفی ارتباط معناداری وجود دارد. بین نوع ارتباطات با تعاملات خانوادگی و نوع ارتباطات با روابط عاطفی، بین سبک ارتباطات با تعاملات خانوادگی، و سبک ارتباطات با روابط عاطفی ارتباط معناداری وجود دارد. بین نحوه ارتباط با تعاملات و روابط عاطفی ارتباط معناداری وجود ندارد. با توجه به یافته های فوق می توان نتیجه گرفت خانواده به عنوان اصلی ترین نهاد در جهت تامین و تحقق نیازهای عاطفی باید میزان بالایی از تعاملات و رویکردهای آن را با فرد مبتلا به بیماری کرونا داشته باشند.

کلیدواژه ها:

تعاملات ، روابط عاطفی ، خانواده ، بیماری کرونا