خلافت عباسیان و نقش علویان، بسترسازی و حضور در خلافت

پس از نهضت عاشورا، نزاع علویان با انگیزه های مختلف، از جمله بر سر امامت و به دست آوردن قدرت، موجب تضعیف موقعیت و محرومیت اهل بیت(علیهم السلام) و در نهایت، تداوم انحراف مسیر امامت و قدرت گرفتن بنی عباس شد. زید بن علی با جدایی از صادقین (ع) و عدم همراهی با آنان اولین تفرقه و اختلاف را میان شیعیان به وجود آورد. فرزندان امام حسن(ع)، ضمن جدایی از اهل بیت(ع) و نزدیکی با بنی امیه نیز در نزاع و تقابل با اهل بیت(ع) فعال بودند و خود را صاحب حق می پنداشتند. آنها در این راه با امام صادق(ع) به شدت نزاع و مقابله می کردند و از طرفی با ایجاد فرقه زیدیه توسط فرزندانش مثل محمد و ابراهیم و دوری از اهل بیت(علیهم السلام) سبب اختلاف و تشتت بیشتر شیعیان شدند. محمدبن حنفیه نیز ادعای امامت داشت و فرزندانش به ویژه پسر بزرگ او ابوهاشم، در جدایی از اهل بیت(ع) و تقابل سیاسی و فرهنگی با آنها و در نهایت واگذاری حق امامت به بنی عباس و فرستادن بخش زیادی از شیعیان، که از آنها پیروی می کردند، به دنبال بنی عباس، ضمن ایجاد اختلاف بیشتر میان شیعیان، موجب مشروعیت بخشیدن و تقویت بنی عباس شدند. بنی عباس با استفاده از واگذاری حق امامت به آنها و محبوبیت اهل بیت(ع) و جذب مردم به خود از یک سو و نیز با بهره گیری از اختلاف علویان از دیگر سو توانستند قدرت را در اختیار بگیرند. ضمن تداوم انحرافات در رهبری و امامت امت اسلامی، نسبت به ائمه(ع) و شیعیان آنها سختگیری بیشتری اعمال نمودند.

کلیدواژه ها:

علویان ، ائمه(ع) ، زیدیه ، بنی حسن ، محمد بن حنفیه ، عباسیان ، خلافت.