انشانویسی فارسی در شبه قاره ابوالقاسم رادفر

پیشینه انشانویسی در ایران به دوره ساسانی می رسد که شامل اسناد رسمی و نیز نامه های خصوصی و بعضا بیان سخنان بزرگان و نصایح اخلاقی و بندهای دینی بوده است. پس از اسلام، انشانویسی از زمان تکوین زبان فارسی دری در دوره یعقوب لیث صفاری آغاز می شود و افرادی مثل محمد بن وصیف سگزی دبیر رسائل یعقوب و سپس ابوالفضل بیهقی و منشیان دیگر آن را پی می گیرند. با نفوذ زبان و ادبیات فارسی در شبه قاره، انشانویسی در کنار فرهنگ و دستورنویسی به گونه ای چشمگیر مورد توجه ادیبان و منشیان قرار گرفته است و آثار فراوانی در زمینه های گوناگون این فن چون منشآت، رقعات، مراسلات و مکتوبات پدید می آید که به مراتب حجم این آثار در شبه قاره خیلی بیش از ایران است. سبک این آثار بیشتر مصنوع، همراه با سجع و قرینه و آراسته به صنایع لفظی و معنوی و گاه آوردن شعر در ضمن نثر است و تقریبا تمام ویژگیهای سبک نثر مصنوع در منشآت دوره تیموری دیده می شود. البته منشآتی به زبان ساده هم در بین این آثار وجود دارد.

کلیدواژه ها:

Essay writing ، letters and documents ، letters of invitation ، style ، Topic ، subcontinent ، Persian language ، انشا ، مکتوبات ، مراسلات ، سبک ، موضوع ، شبه قاره ، زبان فارسی.