فرایند فردیت در منظومه خورشید و مه پاره، بر اساس نظریه کهن الگویی یونگ

در قرن بیستم و با شکوفایی نظریه اسطوره­ا­ی و کهن­الگویی یونگ، پس از آنکه پیش­تر، انسان­شناسان برای مطالعات انسان­شناسانه خود از اسطوره­ها و ادبیات سود می­جستند، در این مرحله بیشتر نقد کهن­الگویی و اسطوره­ای بود که آثار ادبی و اسطوره­ای را از منظر کهن­الگویی تحلیل می­کرد. بنابراین، نقد کهن­الگویی رویکردی میان­رشته­ای است که به کشف و تبیین و تاثیر اسطوره­ها و کهن الگوها و نقش آن­ها در ادبیات می­پردازد. «فردیت» از برجسته­ترین کهن­الگوهای نظریه کهن الگویی یونگ است. در داستان خورشید و مه پاره، خورشید به­منزله قهرمان داستان، برای رسیدن به معشوق خویش با عقبه­ها و مشقت­های فراوانی مواجه می­شود که از جمله آن­ها می­توان­ به ارغوان جادوگر، عین ­بلای حیله­گر، زنگیان آدم­خوار، مرزبان­ رقیب، دریای طوفانی و... اشاره کرد. در این منظومه، علاوه بر پدیده­های کهن­الگویی چون جادو و جادوگری و اعمال خارق­العاده و نمادهای کهن الگویی، کهن­الگوهای سفر، فردیت، خواب، مادر، قهرمان و ... دیده می­شوند. این امر سبب شده است تا فرایند فردیت در این منظومه را از زاویه نظریه کهن الگویی یونگ بررسی و تحلیل کنیم. بر این اساس، «خورشید» قهرمان این منظومه، پس از طی سفری قهرمانی و غلبه بر سایه­ها و آنیمای منفی، به وصال می­رسد و فردیت خویش را به­مدد دستگیری پیرخرد و جوهر عشق محقق می­سازد و تولدی دوباره می­یابد. روش تحقیق در پژوهش حاضر، روش کتابخانه­ای و به شیوه توصیفی تحلیلی است.

کلیدواژه ها:

Archetypal analysis ، Individualization ، Yung ، " ، Khorshid-Va-Mahpareh" ، Mirza Mohammad Saeed Tabibi Ghomi ، تحلیل کهن الگویی ، فردیت ، یونگ ، خورشید و مه پاره ، میرزا محمد سعید طبیب قمی