علوم شناختی؛ به سوی الهیات عملی

الهیات عملی دانشی میان رشته ای است که به بررسی و مطالعه کنش های فردی و اجتماعی انسان به روش الهیاتی می پردازد تا چگونگی بازنمایی نظریه های الهیاتی در آن کنش ها را بفهمد. به طور کلی، چهار پرسش و وظیفه کلیدی برای الهیات عملی وجود دارد: ۱. چه چیزی در حال اتفاق افتادن است؟ (وظیفه توصیفی-تجربی)، ۲. چرا آن امر در حال اتفاق افتادن است؟ (وظیفه تفسیری)، ۳. چه چیزی باید اتفاق بیفتد؟ (وظیفه هنجاری) و ۴. چگونه ما باید واکنش نشان دهیم؟ (وظیفه عملی). در دهه های اخیر، علم شناختی دین زمینه و بستر ایفای دو وظیفه توصیفی-تجربی و تفسیری را برای الهیات عملی فراهم کرده است. علم شناختی دین یک برنامه پژوهشی در دین پژوهی است که به دنبال ارائه فرضیه ها یا نظریه هایی است که الگوها، همبستگی ها و روابط علی تکرارشونده دارند. متخصصان این حوزه از نظریه های عصب شناسی، علوم شناختی و روان شناسی تکاملی به منظور فهم و تبیین طبیعی افکار، باورها و رفتارهای دینی استفاده می کنند. روش های تجربی به کاررفته در علم شناختی دین در تلاش اند تا جنبه های گوناگون رفتار، مناسک و باورهای مذهبی را به نحو عینی بررسی، مشاهده و اندازه گیری کنند. پرسش این مقاله آن است که محققان و دین پژوهان الهیات عملی تا چه میزان می توانند در فهم (وظیفه توصیفی-تجربی) و تبیین (وظیفه تفسیری) باورها و رفتارهای دینی بر تحقیقات تجربی برخاسته از علم شناختی دین تکیه کنند؟

کلیدواژه ها:

علم شناختی دین ، طبیعی سازی دین ، وظایف الهیات عملی ، روان شناسی شناختی ، روش شناسی دین پژوهی