رویکردهای فیزیولوژیکی مربوط به تجربیات نزدیک به مرگ

مقدمه: تجربه نزدیک به مرگ مجموعه ای از تجربیات ذهنی مرتبط با مرگ قریب الوقوع است. این تجربه می تواند شامل تجارب خارج از بدن، احساس آرامش درونی، سفر در تونل، مرور خاطرات دوران کودکی، دیدن نور درخشان، ورود به یک محیط فرازمینی و برقراری ارتباط با موجود ذی شعور باشد. فیزیولوژیست ها و عصب شناسان تلاش کرده اند این شرایط را توجیه کنند.روش: در این ارائه به مهم ترین نظریه هایی که در این زمینه مطرح شده است، پرداخته می شود. بحث: سندرم سیستم لیمبیک، تغییر در غلظت برخی از مواد مانند اندورفین، انکفالین، سروتونین، دوپامین و نالوکسان، ایسکمی شبکیه، تغییرات جریان خون مغز، اختلال در ارتباطات گیجگاهی- آهیانه ای و فعال سازی حافظه مواردی هستند که در توجیه تجارب نزدیک به مرگ مطرح شده اند. البته فرضیه های فیزیولوژیکی نمی توانند تمام دیدگاه های تجارب نزدیک به مرگ را روشن کنند. نتیجه گیری: فیزیولوژی مغز در تجارب نزدیک به مرگ ، چرایی یا جنبه معنوی آنها را تحقیر نمی کند. از این نظر، داده های بیشتری برای نتیجه گیری بهتر در مورد تجارب نزدیک به مرگ مورد نیاز است.

کلیدواژه ها:

تجارب نزدیک به مرگ ، فیزیولوژی ، علوم اعصاب