توانمندسازی بافت های ناکارآمد شهری در راستای ایجاد عدالت اجتماعی (نمونهموردی: منطقه ۱ شهر اصفهان)

بافت های ناکارآمد شهری یکی از دغدغه های اصلی در شهرهای بزرگ بوده و در بسیاری از موارد، زندگی درچنین مناطقی با بی نظمی و هرج ومرج ضعیف مرتبط است. نواحی ناکارآمد شهری با چالش های مهمی در ابعادگوناگون شهری مواجه اند که این مسائل، کیفیت زندگی را به طور چشمگیری کاهش می دهند. پژوهش حاضراز نوع کاربردی، با روش توصیفی و علمی و با هدف توانمندسازی بافت های ناکارآمد شهری در راستای ایجادعدالت اجتماعی انجام شده و منطقه یک کلانشهر اصفهان مورد مطالعه این پژوهش می باشد. جمع آوری مبانینظری به شیوه کتابخانه ای و اسنادی بوده، گردآوری اطلاعات به صورت میدانی و با استفاده از ابزار پرسشنامه صورت گرفته و تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با تحلیل معناداری روابط و آماره t انجام شده است. همچنین با استفاده از رویکرد برنامه ریزی راهبردی تلاش گردید تا با تبیین عوامل داخلی و خارجی پیشروی محدوده به ارائه اهداف، راهبردها و سیاست ها در راستای توانمندسازی بافت ناکارآمد منطقه یک در راستایایجاد عدالت اجتماعی ارائه گردد که این اهداف، راهبردها و سیاستها در ابعاد ۳ گانه پژوهش (کالبدی-عملکردی، اجتماعی-فرهنگی و اقتصادی) بیان شد. مطابق نتایج به دست آمده اولا بین توانمندسازی بافتناکارآمد در راستای ایجاد عدالت اجتماعی و وضعیت اقتصادی، اجتماعی فرهنگی، کالبدی-عملکردی منطقهرابطه مستقیم و معناداری برقرار است ثانیا میزان رضایتمندی از وضعیت تمامی معیارهای بررسی شده در ابعاد ذکرشده کمتر از حد متوسط به دست آمده است که این مسئله نشان دهنده وضعیت نامناسب بافت ناکارآمددر منطقه یک این کلانشهر می باشد.

کلیدواژه ها:

بافت ناکارآمد ، توانمندسازی ، عدالت اجتماعی ، کلانشهر اصفهان