مقایسه روش های سنتی و نوین تدریس در آموزش ابتدایی

آموزش و پرورش یکی از ارکان اساسی رشد و توسعه جوامع بشری است که همواره در حال تحول و پیشرفت بوده است. در این راستا، روش های تدریس به عنوان ابزارهای اصلی در فرآیند یاددهی و یادگیری از اهمیت ویژه ای برخوردارند. در سال های اخیر، در کنار روش های سنتی تدریس که در نظام های آموزشی مختلف ریشه دار هستند، روش های نوین تدریس با هدف بهبود فرآیند یادگیری و افزایش انگیزه و مشارکت فراگیران در کلاس های درس مطرح شده اند. این تغییرات در روش های تدریس به ویژه در آموزش ابتدایی می تواند تاثیرات عمیقی بر یادگیری و پیشرفت تحصیلی فراگیران داشته باشد. مقایسه روش های سنتی و نوین تدریس در آموزش ابتدایی از اهمیت بسیاری برخوردار است، زیرا درک تفاوت های موجود میان این دو رویکرد می تواند به ارتقاء کیفیت آموزشی کمک کند. در شرایطی که روش های سنتی ممکن است به طور غالب در بسیاری از مدارس ابتدایی مورد استفاده قرار گیرند، روش های نوین می توانند به عنوان ابزارهایی موثر برای ارتقاء یادگیری و انگیزه فراگیران مطرح شوند. بنابراین، بررسی دقیق و علمی این دو رویکرد می تواند به عنوان راهکاری برای انتخاب بهترین روش های تدریس در مدارس ابتدایی در نظر گرفته شود. در نظام آموزشی ایران، روش های سنتی تدریس مانند سخنرانی آموزگار، انتقال اطلاعات از طریق توضیح شفاهی و استفاده از کتاب های درسی به عنوان ابزار اصلی یادگیری شناخته می شوند. این روش ها ممکن است در برخی مواقع با چالش هایی همچون کمبود تعامل فراگیران با محتوای درسی، کاهش انگیزه و علاقه به یادگیری، و عدم پاسخگویی به نیازهای فردی هر فراگیر مواجه باشند. از طرف دیگر، روش های نوین تدریس که بر مبنای فعالیت های مشارکتی، یادگیری مبتنی بر حل مسئله و استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات(ICT) طراحی شده اند، می توانند پاسخگوی بسیاری از این چالش ها باشند. لذا، مساله اصلی این تحقیق بررسی مقایسه ای این دو رویکرد در مدارس ابتدایی و تحلیل اثرات هر یک بر یادگیری و انگیزه فراگیران است.

کلیدواژه ها:

روش های سنتی تدریس ، روش های نوین تدریس ، آموزش ابتدایی ، یادگیری فعال ، انگیزه تحصیلی.