بررسی کاهش سمیت نانومیله طلای عامل دارشده با پپتید بر رده سلول سرطانی هلا

خواص فیزیکی- شیمیایی منحصربه فرد مواد پلاسمونیک در مقیاس نانو توجه زیادی را در تولید ساختارهای هیبرید زیستی- نانویی به خود جلب کرده که در حسگری زیستی، تصویربرداری، تحویل و رهایش کنترل شده دارو کاربرد دارد. هدف این پژوهش ساخت نانومیله طلای عامل دارشده به منظور کاهش سمیت و افزایش میزان زیست سازگاری برای استفاده های بعدی به عنوان نانوسامانه حامل نوکلئیک اسید به سلول سرطانی بود. در این پژوهش، نانومیله طلا به روش رشد روی ذرات دانه ساخته و سطح آن به وسیله پلیمر پلی استایرن سولفونات (PSS) اصلاح شد. سپس به روش جابه جایی لیگاند از طریق اتصال Au-S به پپتید، عامل دار شد. صحت ساخت نانوسامانه توسط طیف سنجی فرابنفش- مرئی (Uv-Vis)، میکروسکوپ الکترونی عبوری (TEM) و اندازه گیری پتانسیل زتا مورد بررسی قرار گرفت. در پایان، مطالعه سمیت نانومیله عامل دارشده روی رده سلولی هلا به کمک روش MTT انجام شد. غلظت مناسب PSS و پپتید برای عامل دارکردن و افزایش زیست سازگاری نانومیله ها به ترتیب ۵۰میکرومولار و یک میلی مولار محاسبه شد که بالاترین غلظتی بود که موجب تجمع نانومیله ها و اختلال در مورفولوژی میله ای آنها نمی شد. اصلاح سطح نانومیله طلا با PSS و عامل دارکردن با پپتید به میزان قابل توجهی سبب افزایش زیست سازگاری آن شد. درصد زنده مانی سلول های هلا تیمارشده با نانوسامانه عامل دار در مقایسه با نانومیله های عامل دارنشده افزایش یافت؛ به طوری که غلظت ۵۰نانومولار نانوساختار عامل دار به عنوان LC۵۰ محاسبه شد در حالی که تنها کمتر از ۲۰% سلول های تیمارشده با غلظت مشابه از نانومیله عامل دارنشده، زنده ماندند. عامل دارکردن سطح نانومیله طلا با پپتید سبب افزایش زیست سازگاری آن شده و استفاده از این نانوسامانه به عنوان حامل در سلول های سرطانی را بهبود می بخشد.

کلیدواژه ها:

Gold Nanorod ، Polystyrene Sulfonate ، Biocompatibility ، Hela Cell Line ، نانومیله طلا ، پلی استایرن سولفونات ، زیست سازگاری ، رده سلولی هلا