بررسی اثر محافظتی کورکومین در برابر مسمومیت با قلع خوراکی بر بافت استخوان موش های نژاد BALB/c

هدف : قرارگیری در معرض فلزات سنگینی مانند سرب، آرسنیک ، کادمیوم و قلع به یک نگرانی عمده به ویژه در کشورهای درحال توسعه و در حوزه بهداشت عمومی تبدیل شده است . رایج ترین روش قرار گرفتن در معرض قلع ، مصرف غذاهایی است که در قوطی های حاوی قلع بسته بندی شدهاند. قلع می تواند بر سیستم های مختلف بدن مانند استخوانها، کلیه ها، طحال و ریه ها تاثیر گذاشته و آسیب های جبرانناپذیری بر جای بگذارد. مطالعات نشان داده اند که قرار گرفتن در معرض مقادیر بالای قلع (بیش از ۱۳۰ میلی گرم بر کیلوگرم) منجر به تجمع این فلز در بدن می شود. با توجه به اثرات سمی قلع و نظر به اثرات آنتی اکسیدانی کورکومین ، هدف پژوهش حاضر این است که نقش حفاظتی کورکومین را بر مسمومیت ناشی از قلع و تاثیر آن بر کاهش آپوپتوز بافت استخوان موش های نژاد BLAB/c را که در معرض مسمومیت با قلع قرار گرفته اند مورد بررسی قرار دهد. روش اجرا: در این مطالعه تعداد ۳۰ موش نر نژاد BALB/c در پنج گروه به صورت تصادفی تقسیم شد. گروه اول) گروه کنترل یا G۱): هیچگونه مداخله ایی صورت نگرفت . گروه دوم یا G۲ (گروه شم ): تنها نرمال سالین دریافت کرد. گروه سوم یا G۳ (گروه کورکومین ): که ۲۵۰ میلی گرم در کیلوگرم (mg/kg ۲۵۰) کورکومین دریافت کرد. گروه چهارم یا G۴ (گروه قلع ): ۲۰ میلی گرم در کیلوگرم (mg/kg ۲۰) قلع و گروه پنجم یا) G۵ گروه قلع + کورکومین mg/kg ۲۰ (قلع + mg/kg ۲۵۰کورکومین دریافت کردند. گروه های مربوطه به مدت ۴ هفته و بصورت یک روز درمیان mg/kg ۲۰ قلع به صورت گاواژ در یافت کردند، و سپس تیمار با mg/kg ۲۵۰ کورکومین گرفت . بعد از اتمام دوره درمان، موش ها پس از بیهوشی با ۱۰۰ میلی گرم در کیلوگرم کتامین و پس از حصول اطمینان از بیهوشی کامل توسط گیوتین قربانی شد . سپس بافت استخوان فمور آن ها خارج گردید. وزن بافت استخوان استخراج شده اندازه گیری شد و سپس جهت بررسی ها ی هیستوپاتولوژیک توسط رنگ آمیزی H&E با میکروسکوپ نوری مورد بررسی قرار گرفت . همچنین میآپوپتوز القایی به وسیله Real time PCR با بررسی بیان ژن های Bax/Bcl۲ در مقایسه با کنترل داخلی b-Actin به روش ۲ Ct -انجام گرفت . یافته ها: براساس نتایج ، دریافت ۲۰ mg/kgقلع بصورت یک روز درمیان و به مدت ۴ هفته ، به صورت گاواژ باعث کاهش وزن بافت استخوان در گروه G۴ نسبت به گروه G۱ شد (p<۰.۰۱). از طرف ی تیمار با کورکومین (۲۵۰ mg/kg) پس از دریافت قلع توانست از کاهش وزن استخوان در گروه G۵ نسبت به گروه G۴ جلوگیری کند و مشابه گروه عدم مداخله یا نرمال سالین باشد(p<۰.۰۱).همچنین بیان ژن Bax در گروه G۴ نسبت به گروه G۱ افزایش معناداری را نشان داد (P<۰.۰۰۱). درهمین حال، بیان ژن Bax در گروه G۵ نسبت به گروه G۴ کاهش معناداری داشت (P<۰.۰۰۱). همچنین آنالیز داده ها نشان داد که بیان ژن Bcl۲در گروه G۴ نسبت به گروهG۱ ، کاهش معناداری داشته است (P<۰.۰۰۱). علاوه براین ، بیان ژن Bcl۲ در گروه G۵ نسبت به گروهG۴ ، افزایش معناداری داشته است (P<۰.۰۰۱). از نظر بافت شناسی در گروه G۴ ضایعات آشکار استئونکروتیک در فمور موش مشاهده شد، درحال ی که در گروه G۵ بافت استخوان نرمال بود و ضایعه پاتولوژیک آشکاری مشاهده نشد. نتیجه گیری: براساس نتایج می توان بیان کرد که سوء مصرف قلع می تواند باعث کاهش وزن بافت استخوان و آسیب بافتی و و فعال سازی مسیرهای آپوپتوز گردد. از طرفی تجویز کورکومین به عنوان یک عامل موثر م ی واند اثرات نامطلوب قلع بر استخوان را خنثی کند.

کلیدواژه ها:

قلع ، کورکومین ، استخوان ، آپوپتو ز