بررسی مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی و رواندرمانی مثبت نگر بر افکار ارجاعیبیماران دارای اختلال افسردگی اساسی

مقدمه: اختلال افسردگی اساسی ، اختلال روانپزشکی شایعی به شمار می رود، که به عنوان دومین عامل اصلی ناتوانی در افراد معرفی شده است. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی و روان درمانی مثبتنگر بر افکار ارجاعی بیماران دارای اختلال افسردگی اساسی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی، طرح پیشآزمون– پسآزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری ۳ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی مبتلایان مبتلا به افسردگیاساسی مراجعه کننده به کلینیک های روانشناسی و مشاوره شهر زابل در سال ۱۴۰۳ بودند. از بین آنها ۴۵ نفر به روشنمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه آزمایش یک ۱۵ نفر آزمایشدو ۱۵ نفر و گروه گواه ( ۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروهای آزمایش، روان درمان مبتنی بر دیدگاه روانشناسی مثبت نگرو رفتاردرمانی شناختی را به صورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های افکارارجاعی اهرینگو همکاران ۲۰۰۳ استفاده شد و برای تشخیص افسردگی از مصاحبه ساختاریافته استفاده گردید. داده های پژوهش بااستفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغییره ومکرر، تحلیل شد. یافته ها: باتوجه به نتایج پژوهش، در نمره افکارارجاعی،با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله روان درمانی و همچنین اثر تعاملی مراحل زمانی با مداخله روان درمانی،تفاوت معناداری مشاهده شد ۰۱ / ۰ > P گروه آزمایش یک که مداخله رفتاردرمانی شناختی رادریافت کرده بودند بهبود واثربخشی بهتری رانشان دادند درمقایسه با گروه آزمایش دوم مه مداخله مثبت گرا راانتخاب کرده بودند. نتیجه گیری:رفتاردرمانی شناختی در مقایسه با روان درمانی مثبت نگر بهتر و کارامدتر بر کاهش افکارارجاعی دارای اثربخشی و کاراییبود.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت نگر ، رفتاردرمانی شناختی ، افکار ارجاعی ، افسردگی اساسی.