بررسی رابطه سبکهای یادگیری با راهبردهای یادگیری خودتنظیمی در میان دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران

سابقه و هدف: هدف از این مطالعه بررسی چگونگی ارتباط بین سبک های یادگیری دانشجویان پزشکی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر کمی از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه مورد مطالعه شامل کلیه دانشجویان پزشکی مقطع علوم پایه دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سال ۱۴۰۱ بوده است. ابزار گردآوری داده ها دو پرسشنامه به نام های پرسشنامه استاندارد یادگیری خودتنظیمی و پرسشنامه استاندارد سبکهای یادگیری وارک VARK بوده است. سبکهای یادگیری در چهار دسته شنیداری، دیداری، خواندن-نوشتن و مهارتی یا جنبشی-حرکتی قرار دارد. داده ها پس از جمع آوری توسط نرم افزار SPSS ورژن ۲۲ مورد تجزیه و تحلیل آمار توصیفی (میانگین، فراوانی و میانه) و تحلیلی (همبستگی پیرسون و آزمون تی تک نمونه ای و تی مستقل) صورت گرفت. یافته ها: بر اساس نتایج آماری ۶/۹۴ درصد دانشجویان علوم پایه پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران سطح خودتنظیمی بالا داشتند. نمره خودتنظیمی در خانمها بیشتر از آقایان بوده است. غالب سبک یادگیری در بین دانشجویان شنیداری بوده است. همچنین میزان سبک یادگیری شنیداری در مردان بیشتر از زنان بود. بین سبک یادگیری جنبشی- حرکتی با یادگیری خودتنظیمی همبستگی معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری و بحث: میزان یادگیری خودتنظیمی در بین اکثر دانشجویان علوم پایه پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مازندران در سطح بالا بوده است که با سبک یادگیری جنبشی-حرکتی آنها ارتباط مستقیم دارد. همچنین سبک غالب یادگیری از نوع شنیداری بوده است. اگرچه دانستن سبک غالب یادگیری می تواند به مدرسان در تعیین بهترین رو ش تدریس مطابق با سبک غالب دانشجویان در جهت تحقق اهداف آموزش کمک کننده باشد، اما سوق دادن دانشجویان پزشکی به استفاده از سبک مهارتی از سوی مدرسان می تواند کمک شایانی به دانشجو در کسب مهارتهای بالینی کند. واژه های کلیدی: راهبردهای یادگیری خودتنظیمی , سبک های یادگیری , دانشجویان پزشکی

کلیدواژه ها:

واژه های کلیدی: راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ، سبک های یادگیری ، دانشجویان پزشکی