تحلیلی نظری از کارکرد شهرهای میانی در توسعه پایدار منطقه ای

درعصرجهانی شدن باتوجه به فرایندهای عدم تمرکزو نیز توجه دوباره به مزیت های نسبی مناطق دررقابت برای سرمایه گذاری ازطرف دولت ها و بخش خصوصی استراتژیهای مختلفی برای توسعه مناطق کمتر توسعه یافته دردرون قلمروهای ملی مورد توجه قرارگرفته است دراین میان توجه به شهرهای میانی به عنوان کانون ها و مراکز توسعه مناطق کمتر توسعه یافته و عقب مانده به عنوان یک یازاستراتژی های اصلی دربسیاری ازکشورهای جهان مدنظر بوده است بدین سان این مقاله به دنبال پاسخگویی به این سوال اساسی است که مهمترین نقش ها و کارکردهای شهرهای میانی دردستیابی به توسعه پایدار منطقه ای کدامند؟ برای پاسخگویی به سوال فوق ازروش کیفی و مطالعات اسنادی استفاده شده است نتایج نشان میدهد که این گروه ازشهرها میتوانند به عنوان کانون ها و قطبهای سرمایه گذاری درمناطق عقب مانده و کمتر توسعه یافته عمل کرده و نقش مهمی را درتوسعه چنین مناطقی ایفا نمایند دراین مقاله همچنین باتاکید برنقش پراهمیت شهرهای میانی درنظام شهری بویژه درکشورهای درحال توسعه این نتیجه حاصل شده است که درصورت توجه به این گروه ازشهرها و سمت و سو دادن سرمایه گذاریها بهسوی آنها این شهرها میتوانند خلا ناشی ازنبود کانون های با قابلیت های بالای توسعه را درمناطق کمتر توسعه یافته پرکرده و بهعنوان محرکهای توسعه فراگیر و پایدار منطقه ای عمل کنند

کلیدواژه ها:

کارکرد ، شهرهای میانی ، توسعه منطقه ای