رابطه ی بازی درمانی با کیفیت یادگیری و خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی

این پژوهش با هدف بررسی رابطه بازی درمانی با کیفیت یادگیری و خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی در شهر اصفهان انجام شد. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود و جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دوره ابتدایی شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۴ بود. نمونه ای با حجم مناسب با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه بازی درمانی جانسون، پرسشنامه کیفیت یادگیری اندرسون و مقیاس خودکارآمدی کودکان باندورا بود. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شدند. نتایج نشان داد که بین بازی درمانی با کیفیت یادگیری و خودکارآمدی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. تحلیل رگرسیون نشان داد که بازی درمانی و خودکارآمدی به طور معناداری می توانند کیفیت یادگیری را پیش بینی کنند. تفاوت معناداری بین دختران و پسران در متغیرهای پژوهش مشاهده نشد. این یافته ها اهمیت استفاده از روش های بازی درمانی را در بهبود کیفیت یادگیری و افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی نشان می دهد و پیشنهاداتی برای ادغام این روش ها در برنامه های آموزشی ارائه می کند. نتایج این پژوهش می تواند برای معلمان، مشاوران مدارس و سیاست گذاران آموزشی در جهت بهبود کیفیت آموزش در دوره ابتدایی مفید باشد.

کلیدواژه ها:

درمانی ، کیفیت یادگیری ، خودکارآمدی ، دانش آموزان ابتدایی ، اصفهان ، روش های آموزشی