نقش عوامل محیطی و اقلیمی در طراحی معماری پایدار

مسکن و ساختمان یکی ازمهمترین بخشهای اقتصادی کشور بوده و طیف گسترده ای ازسایرصنایع را برای فعالیت های خویش به همراه دارد اصلاح الگوی ساخت و سازبهره برداری و بازیافت مصالح درپایان عمرساختمان ازدغدغه های مهم کشورها برای توسعه پایدار می باشد درگذشته تاریخی ایران نیز الگوهای بهینه مسکن ازجمله درمصرف انرژی و سازگاری با محیط وجود داشته که پشتوانه فرهنگی و اجتماعی خوبی محسوب میشوند توجه و تامل دراستفاده ازمصالحی که کمترین اثرات منفی زیست محیطی را درمجموع دوره تولید مصالح ساخت و بکارگیری درساختمان بهره برداری نگهداری و همچنین دوره پس ازاتمام بهره برداری را داشته باشد امری ضروریاست و همچنین طراحی مناسب ساختمان عایق کاری ها پوشش و چتر ساختمان به صورتی که درمجموع عمر آن کمترین تلفات انرژی را داشته باشد ازاهداف این مقاله می باشد به نظر میرسد بتوان با بکاربستن سیاست هایی کوشش های اساسی را درجهت صرفه جویی درمصرف انرژی و ایجاد یک تحول عظیم درنحوه تولید ساختمان را سامان داد بهبود الگوی ساختمان و تلفیق با دیدگاه های زیست محیطی منجر به ارتقای کیفیت مصالح مصرفی روشهای ساخت روشهای بهره برداری و بازیافت میشود که علاوه برکاهش اثرات منفی برمحیط زیست زمینه های نوینی برای نواوری و اشتغال دربخش ساختمان فراهممی آورد

کلیدواژه ها:

الگوی بهینه مسکن ، انرژی ، طراحی