رابطه سبک های فرزندپروری و تعارض والد-نوجوان با عزت نفس ، تمایزیافتگی و توانایی حل مساله در نوجوانان

نوجوانی دوره ای از مراحل رشد انسان است که همراه با تغییرات اساسی در رشد زیستی ، روان شناختی و اجتماعی می باشد. لذا هدف پژوهش حاضر تعیین رابطه سبک های فرزندپروری و تعارض والد -نوجوان با عزت نفس ، تمایزیافتگی و توانایی حل مساله در نوجوانان بود. این پژوهش ، به لحاظ روش توصیفی و از نوع همبستگی بود.جامعه آماری در این پژوهش شامل تمامی نوجوانان ۱۴تا ۲۰ سال شهر بافق در سال ۱۴۰۲-۱۴۰۳ (تعداد جامعه برابر با ۱۰۵۰۰نفر)حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۳۷۰ نفر، به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب شد. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه تمایزیافتگی اسکورن و دندی )(DSI-R)۱۹۹۸) عزت نفس کوپر اسمیت (۱۹۶۷) پرسشنامه حل مسئله کسیدی و النگ (۱۹۹۶) پرسشنامه شیوه های فرزندپروری بامریند(۱۹۷۳(PSI)( و مقیاس ارزیابی رابطه والد - فرزند P-CRS (فاین ، مورلند و شوبل ، ۱۹۸۳) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد که بین سبک ه ای فرزندپروری با عزت نفس ، تما یزیافتگی و توانایی حل مساله در نوجوانان رابطه وجود دارد. (۰۵/۰(P<،بین تعارض والد-نوجوان با عزت نفس ، تما یزیافتگی و توانایی حل مساله در نوجوانان رابطه وجود دارد. (۰۵/۰(P<،عزت نفس ، تمایزیافتگی و توانایی حل مساله توانستند سبک های فرزندپروری و تعارض والد-نوجوان در نوجوانان را پیش بینی نماید. براساس و از آنجایی که عزت نفس ، تمایزیافتگی و توانایی حل مساله توانستند سبک های فرزندپروری و تعارض والد -نوجوان در نوجوانان را پیش بینی نماید، پیشنهاد می شود با روش های مداخله ای به بهبود سبک ها ی فرزندپروری و تعارض والد -نوجوان در والدین اقدام نمود.

کلیدواژه ها:

سبک های فرزندپروری ، تعارض والد -نوجوان ، عزت نفس ، تمایزیافتگی ، توانایی حل مساله