عمر مفید ساختمان شاخص اصلی ماندگاری

ساختمان ها بخشی از محیط زیست مصنوع و در نگاهی گسترده تر یکی از عناصر اکولژی انسانی هستند. محیط زیست مصنوع، توسط انسان برای مقاصد گوناگونی ساخته شده و می شود. پیش بینی ساختاری برای این محیط و ملزومات زندگی به هدف آن بستگی دارد و با طبقه بندی این اهداف، سه ساختار مجزا میتوان برای آن متصور شد:1. ساختار یادبودی (تاریخی) مانند مساجد وکلیساهای جامع، قبور مشاهیر و بزرگان و... که توقع عمری بیش از هزار سال نیز برایشان دور از انتظار نیست. معبد هندو که به تازگی در شمال لندن ساخته شده است قرار است تا 1000 سال ماندگار باشد، برخی از مساجد و کلیساها که اکنون نیز در حال استفاده هستند ، چنین عمری دارند.2. ساختار خدماتی مانند پل ها و مخازن (آب انبارها) که توقع عمری در حدود 100 تا 200 سال برای آنها است.3. ساختار سرپناهی مانند ابنیه مسکونی و اداری که به ندرت می بایست عمری بیشتر از 100 سال را برایشان انتظار داشت. این قبیل از ساختارها که در اصطلاح عامیانه ساختمان نیز نامیده می شوند، بدلیل ارتباط تنگاتنگ عملکرد آنها با سبک زندگی و تکنولژی، لازم است حداکثر عمر مفیدی نیز به اندازه حداقل عمر پیش بینی شده برای آنها، حائز اهمیت باشد. چرا که که امروزه سبک زندگی در تعامل مستقیم با تکنولژی و پیشرفت بشری با سرعت مضاعفی متحول و دگرگون می شود، و به تبع آن هزینه های اصلاح عملکردی و تعمیر و نگهداری یک ساختمان با ساختار سرپناهی، بیش از احداث مجدد آنها خواهد شد. این مقاله که عمدتاً براین دسته از ساختارها متمرکز است، تاثیر عوامل مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بر آنچه عمر مفید و حداقل و حداکثر برای ساختمان نامیده می شود را مورد تحلیل و بررسی قرار خواهد داد

کلیدواژه ها:

عمر ساختمان ، بنای ماندگار ، محیط مصنوع ، اکولژی انسانی