تاثیر فضای اجتماع پذیر و تعامل محور کودکان جهت ارتقای سطح یادگیری (مطالعه موردی : دبستان در منطقه ۲ تهران)

انسان ها برای برقرای ارتباط و روابط اجتماعی با یکدیگر به دنبال فضاهایی هستند که بتوانند این نیاز را برطرف کنند که اساس این نیاز در کودکی شکل می گیرد و تا انتهای حیات بشری ادامه دارد.پس برای پاسخگویی به این نیاز باید محیط هایی شکل گیرد که مهم ترین آن محیط های آموزشی است تا کودکان در آن برقرارکردن ارتباط اجتماعی و اجتماع پذیری رافراگیرند، و درنهایت کیفیت درمحیط آموزشی که مهم ترین آن ها آسایش ،امنیت است باعث تقویت سطح یادگیری کودکان میشود.همچنین فرضیه این پژوهش مبنی بر این است که عواملی چون نورپردازی ،تفکیک فضاهای باز و نیمه باز، آسایش ،امنیت و مبلمان تاثیر بسزایی در یادگیری وتعامل پذیری کودکان دارد.براین اساس اگر چه عوامل دیگری چون صدا،دما،طبیعت و نور در یادگیری و تعامل کودکان نقش آفرین است .امروزه متاسفانه با پیشرفت تکنولوژی روش های یادگیری سنتی جای خود رابه روش های جدید داده اند وروش های سنتی به فراموشی سپرده شده اند.گرچه هردو روش مشکلات مربوط به خودشان را دارند.اهمیت وضروت این پژوهش مبنی براین است که هر جامعه ای ارزش هایی را برای یادگیری دارا می باشد ترویج این ارزش ها در گرو فضاهای اجتماع پذیر و تعامل بشری ست .بنابراین هدف ما از این پژوهش ارتقا سطح یادگیری کودکان مبنی بر تعامل پذیری ست . در این نوشتار از روش کیفی تحلیل محتوا برای گردآوری داده ها از منابع اسنادی بهره گرفته ایم که شامل سه بخش می شود.همچنین برای نظام مند کردن یافته های خود از مبانی نظری جین جیکوبز بهره مند شده ایم .نتایح حاصله از این پژوهش بدین صورت است که اجتماع پذیری مقوله ای است که مردم را به دور هم جمع شدن و تعاملات اجتماعی تشویق میکند.در مدارس و فضاهای آموزشی نیز بخش اعظمی از یادگیری ،تجربه و فهم دانش آموزان ازتعاملات اجتماعی در فضاهای باز و نیمه باز فضاهای رابط و بینابین حیاط مدرسه درحال شکل گیری است.لذا آسایش، امنیت ، مبلمان، نورپردازی ، طبیعت که از مولفه های اجتماع پذیری و یادگیری هستند،ارتباط مستقیم با کیفیت محیط های آموزشی دارد .

کلیدواژه ها:

اجتماع پذیری ، تعامل اجتماعی ، فضاهای باز و نیمه باز ، اجتماع گریزی