بررسی منظر شهری تاریخی تهران مبتنی بر مولفه های حس مکان و غنای حسی (مطالعه موردی :خیابان فردوسی ، منطقه ۱۲ شهر تهران)

امروزه با فراگیر شدن سبک های مختلف در زندگی افراد جامعه و عدم توجه به جزئیات تاثیر گذار که در زندگی اجتماعی افراد بسیار مهم است ،آشفتگی و حس نارضایت ی را برای شهروندان ایجاد کرده است .یکی از عواملی که می تواند حس مکان و غنای حسی برمنظر شهری را بر هم بزند همین موضوع است ."حس مکان" در این پژوهش ،نامی است که برای اعتماد به نفس ،رفاه و مفهوم فضایی که در آن انسان با خودو محیط خود ارتباط برقرار می کند.در معماری معمولا به توانایی بصری مربوط میشود که رابطه مستقیمی با محیط بصری دارد.این پژوهش نشان خواهد داد که آنچه حس مکان نامیده می شود،ارتباط تنگاتنگی با مفاهیم فضا دارد و نشان خواهد داد که چگونه فضا، حس مکان و انسجام بصری شهری با هم مرتبط هستند زیرا انسان به دنبال یافتن پاسخ برای نیازهای خود در محیط می باشد و درصورت عدم تامین این نیازها از مکان،احساس عاطفی مثبتی بین فرد و مکان بوجود نخواهد آمد.بالعکس ،هرچقدر محیط در تامین سطوح مختلف نیازهای انسانی تواناتر باشد،به همان نسبت فرد ارتباط خود با محیط را موثر دانسته و نهایتا معنای استنباطی مثبتی به همراه خواهد داشت .در درجات بالاترحس تعلق از محیط ،به سمت عوامل احساسی -عاطفی که بیانگر عمق ارتباط فرد با محیط می باشد،پیش خواهد رفت .این پژوهش با روش کیفی بررسی شده ازطریق مطالعات کتابخانه ای -اسنادی جهت استخراج مولفه ها،مشاهدات میدانی شامل بررسی نقشه هوایی ،عکس و حضور و مشاهده، مصاحبه با متخصصین به دست آمده است . نتیجه به دست آمده از این پژوهش مشخص می کند که افزایش غنای حسی محیط برای استفاده همه افراد جامعه با تفاوت که از نظر اجتماعی ، جنسیت ، سطح سواد و سن و سال و ... دارند لازم است و هرچه فضا چه از نظر تعداد حس و چه از نظر مقدار حس افراد ،بدون توجه به اینکه کاربران در چه سنی چه سطح اجتماعی و چه جنسیتی قرار دارند ،غنای حسی فضا بیشتر است .

کلیدواژه ها:

تعلق مکانی ، دلبستگی به مکان ، حس مکان ، زیبایی شناسی ، منظر شهری ، غنای حسی