علل و زمینه های تقابل مشعشیان و صفویان

سه دهه پس از سرکوب جنبش حروفیه، نهضت غالیانه دیگری از سمت جنوب غرب ایران سر برآورد .رهبر این جنبشسید محمد بن فلاح از سادات موسوی، شاگرد و پسرخوانده احمد بن فهد حلی از بزرگان فقه، تصوف و علوم غریبه درسدههای هشتم و نهم .ق بود .سید محمد تحت تاثیر آموزه های پدرخوانده اش گرایش های افراطی مذهبی داشت. حکومتصفویه که دارای اندیشه صوفی گری بود بعداز روی کارآمدن سعی نمود که تمامی مخالفان خود را از سر راه بردارد ومذهب شیعه را به مردم جامعه ایران تحمیل کند. یکی از مخالفان اصلی صفویان اندیشه مشعشی بود که دارای عقبه شیعیگری بود ولی این فرقه بهدلیل اینکه دارای اندیشه غالیگیری و الوهیت بود شاهاسماعیل سعی نمود که این گروه را سرکوبکند و سرانجام توانست در سال ۹۱۴ .ق. بعداز آنکه عراق را تصرف نمود به سمت هویزه حمله کرد و این گروه را شکستدهد و والیان خوزستان را از میان این گروه انتخاب نمود و از این به بعد مشعشیان رسما تابعیت حکومت صفویان را پذیرفتند.در این پژوهش سعی شده است که با استفاده از کتب و منابع موجود دوره صفویه و همچنین تحقیقات جدید به علل وزمینه های برخورد این دو گروه که در نهایت منجر به جنگ و شکست مشعشیان شد پرداخته شود

کلیدواژه ها:

صفویه ، مشعشیان ، خوزستان ، شیعه گری ، غالیگری