قند محاوره در زبان شهریار

شعر فارسی استاد شهریار مشحون از لطائف و ظرائف زبان محاوره است و اصطلاحات، واژگان و اصوات مورد استعمال در زبانعادی و عامیانه را به طرزی زیبا و با مهارت ادبی خاص ، در لابلای شعر فاخر و ارزشمند خویش گنجانده است؛ به طوری کهحس عامیانه و سطحی بودن مصالح محاوره، زدوده شده و در تار و پود سروده هایش به زیبایی تمام جای گرفته است. شهریاربا اندیشه ای دورپرواز و قدرت بالای استخدام کلمات، ذخایری از اصطلاحات، عبارت ها و گویش های محلی ترکی و فارسی رادر شعرهای فارسی خود پراکنده و برای خواننده و شنونده آنها لذتی مضاعف ایجاد کرده است. هدف از این مقاله که با تاملدر دیوان او نگارش یافته، معرفی این بخش از سبک شعری و ویژگی بیانی و بی پروای اوست که استفاده از ادبیات عامه را درقالب های مختلف حتی غزل، توجیه پذیر نموده و عناصر کلام عادی کوچه و بازار را همچون تکه های الماس در سلسه جواهرسخن نصب کرده است. این مقاله به این نتیجه دست یافته که، زبان شهریار با جسارت کامل و بدون هراس از انحراف شعر،مصطلحات محاوره را به خدمت گرفته و نه تنها از ارتفاع شعر کاسته نشده، بلکه پیوندی بین کلام فاخر و زبان کوچه و بازاربرقرار کرده است.

کلیدواژه ها:

محاوره ، شهریار ، شعر فارسی ، عامیانه ، زبان عامه