بررسی مکتب رمانتیسم در ترانه های افشین یداللهی و عبدالجبار کاکایی

رمانتیسم از جمله مهمترین مکاتب ادبی در عصر معاصر است که پایه و اساسی غربی دارد و باید آن را بینش و تفکر هنری- ادبیقرن نوزدهم به شمار آورد. در این پژوهش که به روش توصیفی- تحلیلی تدوین شده، رمانتیسم در ترانه های عبدالجبار کاکایی وافشین یداللهی بررسی شده است. این دو شاعر در ترانه هایی خود شاخصه های مکتب رمانتیسم را از جمله آزادی، شخصیت (من)،هیجان و احساسات، گریز و سیاحت، افسون سخن، تخیل، نوستالژی، حسرت، عشق، طبیعت گرایی، غم و تنهایی، آرمان گرایی وشکواییه را به کار بردهاند. تصاویری که اغلب از احساسات شخصی هر دو شاعر نشات می گیرند و در پیوند با عامل تخیل این تصاویرغنی می شوند. نگرش کاکایی و یداللهی به رمانتیسم فردی و اجتماعی به صورت یکسان است و پرداختن به رمانتیسم اجتماعی درترانه های آنها به منظور خلق جهانی ایدهآل و همراه با آرامش در زندگی مردمان و اجتماع بوده است. البته باید این نکته را در نظرگرفت که ترانه های کاکایی گاه تحت تاثیر دیدگاه عرفانی وی در حیطه رمانتیسم اجتماعی- عرفانی قرار می گیرند. توجه هر دوشاعر در ترانه ها به عنصر طبیعت به عنوان بیشترین بسامد، این امر را نشان میدهد که آنها در پی سازگاری محتوای ترانه هایخود با عامل طبیعت هستند و درواقع طبیعت راهی برای معناکردن زندگی در نزد آنها به شمار می رود. تفکرات و اندیشه هایکاکایی و یداللهی در ترسیم رمانتیسم در ترانه های خود تا حد زیادی مشترک است که وسعت دید کاکایی در این زمینه بیشتر بهنظر میرسد. زمانی که هر دو شاعر قصد سخن گفتن از رمانتیسم اجتماعی را دارند سخن من را در قالب ما ریخته و پیشامدها ووقایع را در میان جامعه ترسیم می کنند. نهایت و غایت این دو شاعر این است که مردم بتوانند به معنی حقیقی کلمه زندگی کنند.

کلیدواژه ها:

رمانتیسم ، شعر معاصر ، افشین یداللهی ، عبدالجبار کاکایی