تاثیر حضور نمایش های ایرانی در بطن جامعه با رویکرد آینده پژوهی(مطالعه موردی نمایش قوالی و نقالی)

هنرهای سنتی، از ریشه دارترین و کاربردی ترین هنرها و نشان دهنده ذات و باطن یک جامعه است. هنرهای سنتی دارای اندیشه های عمیقی اند و ازاین رو اهمیت بسیاری دارد. یکی از شاخه های بزرگ هنر سنتی در ایران نمایش های سنتی و آیینی است. حفظ هنرهای سنتی، حفظ تاریخ، فرهنگ و تمدن یک سرزمین است. این وظیفه بر دوش تمامی افراد جامعه خصوصا پژوهشگران این حوزه است. عدم تکرار اشتباهات گذشته، تجسم فردایی بهتر و تلاش برای به وقوع پیوستن آن؛ ضرورتی اجتناب ناپذیر است. این فردای بهتر در کنار حفظ ویژگی های فرهنگی اتفاق می افتد. حفظ و گسترش هنرهای بومی و سنتی، بخشی از رویکردهای آینده پژوهی، آموزش عالی و توسعه پایدار است. این پژوهش با هدف رواج و احیای دوباره نمایش های آیینی خصوصا نمایش قوالی و نقالی به عنوان یک هنر سنتی، به این سوالات پاسخ خواهد داد: ۱. رواج مجدد نمایشهای آیینی چه تاثیری بر فرهنگ عامه مردم خواهد داشت؟ ۲. آینده دو هنر نمایشی قوالی و نقالی در ایران چگونه است؟. برای پیش بینی صحیح آینده هنر قوالی و نقالی سناریوهای مختلفی نوشته شد. در این سناریوها به برگزاری نمایش در محیط های فرهنگی و پرجمعیت اشاره شده است. همچنین ورود این دو هنر نمایشی به عنوان یک رشته دانشگاهی در محیط رسمی تحصیلی می تواند نجات بخش آن باشد. حضور بانوان نیز میتواند مرزهای تازهای از خلاقیت و نوآوری و توسعه کسب وکار را به روی این هنر باز کند. حمایت بخش دولتی و خصوصی به دو روش مادی و معنوی در جهت دلگرمی، پیشرفت و ادامه صحیح و اصولی روند کار، در تمامی بخشهای آموزش و یادگیری، آگاهی و فرهنگ سازی، خلاقیت و نوآوری، کارآفرینی و جذب گردشگران داخلی و خارجی و فروش و تبلیغات لازم و ضروری است

کلیدواژه ها:

نقالی ، قوالی ، آینده پژوهی ، نمایش های ایرانی