بررسی تطبیقی سیاست های بازتخصیص آب در حوضه های پرتنش: مطالعه موردی زاینده رود و رودخانه های مشابه در جهان

بحران کمبود منابع آب در مناطق خشک و نیمه خشک، به ویژه در حوضه های آبی نظیر زاینده رود، نیازمند مدیریت هوشمند و بازتخصیص منابع آب بین بخش های مختلف کشاورزی، صنعتی و شهری است. هدف این تحقیق بررسی سیاست های بازتخصیص آب در حوضه زاینده رود و مقایسه آن با سیاست های مشابه در کشورهای دیگر، از جمله حوضه های آبریز کلرادو در آمریکا و موری-دارلینگ در استرالیا، به منظور شناسایی عوامل موثر در موفقیت این سیاست ها و پیشنهاد راهکارهای بهبود است. این مطالعه از روش تحلیل تطبیقی با استفاده از داده های میدانی، اسناد مدیریتی و مطالعات موردی انجام شده است. یافته ها نشان می دهد که موفقیت در سیاست های بازتخصیص به عواملی همچون همکاری ذینفعان، شفافیت در تصمیم گیری، استفاده از ابزارهای اقتصادی مانند قیمت گذاری آب، و مشارکت فعال جوامع محلی بستگی دارد. همچنین، در مقایسه با تجربه های جهانی، نتایج حاکی از نیاز به تقویت زیرساخت های قانونی و نهادی در ایران و همچنین بهبود فرهنگ استفاده بهینه از منابع آب است. این تحقیق به عنوان پایه ای برای تدوین سیاست های کاربردی در حوضه زاینده رود و سایر حوضه های مشابه عمل می کند.

کلیدواژه ها:

بازتخصیص آب ، حوضه زاینده رود ، مدیریت منابع آب ، سیاست گذاری ، حوضه های آبی جهانی