تاثیر قصه درمانی بر کاهش پرخاشگری، اضطراب و احساس تنهایی دانش آموزان دختر پیش دبستانی شهر رامهرمز

زمینه و هدف: هدف این پژوهش بررسی تاثیر قصه درمانی بر کاهش پرخاشگری، اضطراب و احساس تنهایی دانش آموزان دختر پیش دبستانی شهر رامهرمز بود. روش بررسی: جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کودکان مراکز آمادگی پیش دبستانی شهر رامهرمز بودند که تعداد آن ها ۲۲۴ نفر بودند. در این تحقیق با استفاده از فراخوان عمومی و روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. طرح پژوهش از نوع تجربی پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. ابزار جمع آوری داده های پژوهش شامل: برنامه قصه درمانی، اصغری نکاح (۱۳۹۲)، پرسشنامه پرخاشگری کودکان پیش دبستانی، واحدی و همکاران (۱۳۸۷)، مقیاس اضطراب کودکان پیش دبستانی، اسپنس و همکاران (۲۰۰۱) و مقیاس احساس تنهایی کودک، آشر و ویلر (۱۹۸۵) بود. پس از گزینش تصادفی گروه ها، یک گروه به عنوان گروه آزمایش تحت قصه درمانی قرار گرفتند و گروه دیگر گروه کنترل بودند و قصه درمانی به آن ها ارائه نگردید و فقط در پایان جلسات قصه درمانی، مورد ارزیابی مجدد قرار گرفتند. برای گروه آزمایش، ۱۰ جلسه قصه درمانی ۳۰ دقیقه ای در هر جلسه به شکل گروهی انجام شد؛ و سپس پس آزمون روی هر دو گروه اجرا گردید. داده ها با آزمون تحلیل کواریانس و نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد قصه درمانی بر کاهش پرخاشگری، اضطراب و احساس تنهایی دانش آموزان دختر پیش دبستانی شهر رامهرمز تاثیر داشت. نتیجه گیری: بنابراین پیشنهاد می شود مراکز پیش دبستانی شهر رامهرمز جهت کاهش اضطراب و پرخاشگری کودکان و ارائه صحیح رهنمودهای سازنده از مشاوران روان شناس و متخصصان استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

قصه درمانی ، اضطراب ، پرخاشگری ، حس تنهایی ، پیش دبستانی.