سیر تطور درون مایه ها و نحوه انتقال آموزه های اجتماعی در داستان های کودک

درون مایه فکر اصلی و مسلط داستان و فکر و اندیشه ی حاکمی است که نویسنده در داستان اعمال می کند و نشان دهنده ی جهت فکری و ادراکی نویسنده است. لذا درون مایه مهم ترین راه انتقال آموزه های اجتماعی به کودک و اجتماعی نمودن کودک است که نویسندگان به منظور اجتماعی نمودن کودک و انتقال ارزش ها و هنجارهای اجتماعی از آن بهره می برند. به اقتضاء بازتعریف کودک و مفهموم کودکی، درون مایه ها نیز در داستان های کودک دستخوش دگرگونی شده است. در این پژوهش در پی آن هستیم که به شیوه ی توصیفی-تحلیلی به بررسی درون مایه های کتب داخلی منتشر شده از سوی کانون پرورش فکری کودک و نوجوان برای گروه سنی الف و ب در دو دهه ی۱۳۷۰ و ۱۳۹۰ بپردازیم و سیر تطوردرون مایه ها و نحوه ی انتقال آموزه ها به تبع تغییر نگاه به کودک و اصل اجتماعی شدن وی را در طی ادوار مورد بررسی قرار دهیم. از یافته ها چنین برمی آید که کتاب های چاپ شده با هدف لذت و سرگرمی در دهه۱۳۹۰، ۷۳.۴ درصد از داستان ها را به خود اختصاص داده است که این میزان از توجه به سرگرمی و لذت بدون انتقال آموزه های اخلاقی و اجتماعی صریح جایگزین نگاه غالب به بحث آموزش کودک از طریق انتقال ارزش ها و آموزه های اخلاقی در دهه ی۱۳۷۰ است که با اختصاص آمار ۶۳.۸ درصد از داستان های این دوره، شکل رایج انتقال ارزش های اجتماعی و رویکرد غالب نویسندگان در انتقال ارزش های اجتماعی بود.

کلیدواژه ها:

ادبیات کودک و نوجوان ، انتشارات کانون پرورش فکری ، داستان کودک ، درون مایه