روش های کاربردی ممنوعیت کار کودکان در پرتو مقاوله نامه های ۱۳۸ و ۱۸۲ سازمان بین المللی کار

یکی از مهم ترین روش های مقابله با مسئله کودکان کار، اعمال قوانین و حمایت های حقوقی است که تاکنون تلاش های گسترده ای در این زمینه صورت گرفته است. در قوانین ایران، محدودیت هایی برای کار کودکان زیر ۱۵ سال وجود دارد. به عنوان مثال، طبق ماده ۷۹ قانون کار، حداقل سن برای شروع کار در مشاغل معمولی ۱۵ سال است و طبق ماده ۸۴، برای کارهایی که به سلامت و اخلاق نوجوانان آسیب می رسانند، حداقل سن ۱۸ سال تعیین شده است. با این حال، نقش دولت در اجرای سیاست های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی از طریق سازمان های دولتی و نیمه دولتی و همچنین نقش والدین و خانواده ها در تربیت و نگهداری مناسب فرزندان، می تواند سهم عمده ای در حمایت از حقوق کودکان داشته باشد. در سطح بین المللی نیز می توان به تلاش های سازمان بین المللی کار اشاره کرد که با تصویب مقاوله نامه هایی درباره حداقل سن کار و مبارزه با بدترین اشکال کار کودک، روندی جدی در جهت حفاظت از حقوق کودکان کار به وجود آمده است. مقاوله نامه شماره ۱۳۸ نقطه عطفی در تعیین حداقل سن شروع به کار محسوب می شود. همچنین، تصویب مقاوله نامه مرتبط با منع بدترین اشکال کار کودک توسط سازمان بین المللی کار نشان دهنده شکل گیری یک تلاش جهانی برای مقابله جامع با این مشکل در سطح بین المللی است. از این مقاوله نامه می توان برداشت کرد که برای حذف موثر بدترین اشکال کار کودک، اقدامات فوری و گسترده از سوی دولت ها ضروری است. دولت ها با توجه به اهمیت آموزش رایگان پایه و نیاز به دور کردن کودکان از این نوع کارها و فراهم کردن بازپروری و ادغام اجتماعی، همراه با در نظر گرفتن نیازهای خانواده های آن ها، می توانند به حمایت از حقوق کودکان در حوزه کار بپردازند. در این پژوهش، با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی، به بررسی اقدامات موثر داخلی و بین المللی برای جلوگیری از اشتغال کودکان زیر سن قانونی پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

کودکان کار ، سازمان بین المللی کار ، ممنوعیت کار کودکان